مَگْنا کارْتا (Magna Carta)
واژه ای لاتین به معنای «منشور بزرگ۱». در تاریخ انگلستان، منشور اعطایی پادشاه جان لکلند۲ در ۱۲۱۵م. از آن همچون سند تضمین حقوق بشر در برابر قدرت نامحدود پادشاه یاد می شود. استیون لنگتون۳، اسقف اعظم انگلستان، در واکنش به خواست های پادشاه برای دریافت عوارض از زمین داران بزرگ و محدود کردن امتیازهای قرون وسطایی کلیسا، در ۱۲۱۳م به بارون ها پیش نهاد کرد که سند الزام آوری تدوین کنند. پادشاه جان در ۱۵ ژوئن ۱۲۱۵م ناگزیر شد این منشور را در رانیمید۴، محلی در ساری۵ کنونی، بپذیرد. مگنا کارتا با تأکید بر حقوق قرون وسطایی کلیسا آغاز می شود. برخی از بندهای این منشور برای مقابله با نقض رسوم فئودالی تنظیم شده است. دیگر بندها و تبصره ها برای مقابله با اخاذی و بی عدالتی مقامات سلطنتی تنظیم شده است. امتیازهایی که لندن و دیگر شهرها داشتند نیز در این منشور تضمین شده است. با افول فئودالیسم۶، مگنا کارتا نیز اهمیت خود را از دست داد و در دوران سلطنت تودورها۷ تقریباً به فراموشی سپرده شد. در قرن ۱۷ حزب پارلمانی۸ بار دیگر این منشور را احیا کرد و با برداشتی نوین همچون سندی مردم سالارانه آن را برای تضمین حقوق مردم ارایه داد.
great charterJohn LacklandStephen LangtonRunnymedeSurreyfeudalismTudorsParliamentary Party
