میثم تمار

[ویکی شیعه] میثَم تمّار اَسَدی کوفی، از یاران امام علی(ع)، امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع)، که پیش از واقعه کربلا در کوفه به شهادت رسید. از جزئیات زندگی میثم، اطلاعات روشنی در دست نیست. او در کوفه خرمافروشی می کرد. کرامات و پیش گویی هایی به او نسبت داده اند. او به دستور ابن زیاد به دار آویخته شد.مرقد میثم تمار، در نزدیکی مسجد کوفه قرار دارد.
بعضی از محققان ، میثم را ایرانی دانسته اند که چون بردهٔ زنی از بنی اسد بوده، به این قبیله منتسب شده است. حضرت علی(ع) میثم را از آن زن خرید و آزاد کرد. چون نامش را پرسید، گفت سالم نام دارم. حضرت به او گفت پیامبر اکرم مرا آگاه کرده که والدین عجمی ات، تو را میثم نامیده اند. میثم سخن علی(ع) را تصدیق کرد و نامش را به میثم تغییر داد و کنیه اش ابوسالم شد. کنیهٔ دیگر او ابوصالح بود.
صالح، شُعَیب، عِمران و حمزه از جمله فرزندان میثم تمّار بودند که با مصاحبت اهل بیت (ع) بزرگ شدند. فرزندان آنان نیز از اصحاب و راویان ائمهٔ شیعه بودند. از آن جمله علی بن اسماعیل بن شعیب بن میثم از متکلمان شیعهٔ امامیه و از نخستین مؤلفان کتاب های کلامی است.

[ویکی اهل البیت] کلید واژه: میثم تمار، یاران امام علی علیه السلام، فضایل میثم تمار، شهادت میثم تمار، مزار میثم تمار
میثم بن یحیی تمّار، غلام زنی از بنی اسد و عجمی تبار بود. امیر مؤمنان علی علیه السلام او را خرید و آزاد ساخت. میثم از خواص اصحاب و از یاران سرّّ علی علیه السلام به شمار می آمد.
میثم، فرزند یحیی بود. از «سرزمین نهروان» که منطقه ای میان عراق و ایران است. بعضی او را ایرانی و از مردمان فارس دانسته اند؛ او را «ابو سالم» هم می خواندند.
ابتدا، غلام زنی از «طایفه بنی اسد» بود. حضرت علی علیه السلام او را از آن زن خرید و آزادش کرد -.میثم، از اصحاب پیامبر به شمار آمده است -. هر چند از جزئیات زندگی او درسال های نخستین حیاتش و در روزگار صدراسلام، اطلاع مبسوط در دست نیست. لقب «تمار» (خرما فروش) را هم از آن جهت به او می گفتند، که در کوفه خرما فروش بود.
میثم تمار، علاوه بر آن که خود، مسلمانی فداکار و پاک و شیعه ای وفادار و خالص بود، خاندانش نیز از رجال و بزرگان شیعه بودند. میثم، شش پسر داشت و نوه هایی بسیار که به طور عمده، آنان هم هم چون پدر در صراط مستقیم حق و تبعیت از اهل بیت و اعتقاد به ولایت و رهبری امامان معصوم بودند و بیشتر آنان در شمار راویان احادیث ائمه یاد شده اند. ائمه شیعه هم به میثم و فرزندانش اظهار محبت و علاقه کرده و از آنان تجلیل می کردند. پسران میثم، عبارت بودند از:
عمران، شعیب، صالح، محمد، حمزه و علی.
شعیب از اصحاب امام صادق علیه السلام و صالح از اصحاب امام باقر علیه السلام و امام صادق بود. حتی امام باقر به صالح فرمود: «من به شما و پدرتان علاقه بسیار دارم.» -
عمران هم، از اصحاب امام سجاد علیه السلام و امام باقر و امام صادق –علیه السلام بود.این گونه کلمات، هم میزان اعتبار این خانواده را نزد ائمه می رساند و هم پیوستگی و رابطه و محبت و تبعیت خاندان میثم و خود او را نسبت به امامان شیعه نشان می دهد.

[ویکی فقه] میثم تمار (مرقد). مرقد میثم تمار حدود چهارصد متری جنوب غربی مسجد کوفه، نزدیک خانه منسوب به امیرمؤمنان (علیه السّلام) قرار دارد. میثم تمار از اصحاب امام علی (علیه السّلام)، امام حسن (علیه السّلام) و امام حسین (علیه السّلام) بود.
میثم بن یحیی اسدی کوفی، کنیه اش ابوسالم و از اصحاب امام علی (علیه السّلام)، امام حسن (علیه السّلام) و امام حسین (علیه السّلام) بود. از دوره کودکی و نوجوانی او، اطلاعی در دست نیست. می گویند او غلام زنی از طایفه بنی اسد بود که امام (علیه السّلام) او را از وی خریداری و سپس آزاد نمود. آن گاه حضرت به او فرمود: «اسمت چیست؟» گفت: «سالم». امام فرمود: «پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) به من خبر داد که پدرت، در عجم، نام میثم را بر تو نهاده است». میثم گفت: «خدا، رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) و امیرمؤمنان (علیه السّلام) راست گفتند. اسم من، میثم است». آن گاه امام فرمود: «اسمت را حفظ کن و کنیه خود را ابوسالم قرار ده». میثم نیز چنان کرد.
شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج۱، ص۳۲۳.
امروزه قبر میثم تمار، حدود چهارصد متری جنوب غربی مسجد کوفه، نزدیک خانه منسوب به امیرمؤمنان (علیه السّلام) قرار دارد. از تاریخ ساخت اولیه مزار میثم تمار، اطلاعی در دست نیست.
بازسازی ها
اما حاج محمد رشاد بن ناصر مرز نجفی ساختمان فعلی آن را در نیمه دوم قرن ۱۴ ه. ق- ۲۰ م، با صرف مبلغ چهل هزار دینار عراقی، بازسازی کرد. عملیات ساختمانی در روز ۲۶ ژوئن سال ۱۹۶۲ م برابر با ۱۳۸۲ ه. ق آغاز شد و در سال ۱۹۶۸ م برابر با ۱۳۸۸ ه. ق، به پایان رسید.
حرزالدین، محمد، مراقد المعارف، ج۲، ص۳۴۰.
...

مِیثَم تَمّار ( ـ۶۰ق)
از خواصّ اصحاب امام علی (ع) و غلام آزادکردۀ آن امام و ساکن کوفه. وی همراه با حبیب بن مُظاهِر و رُشید هَجَری در مکتب امام علی (ع) تربیت یافت و اسراری از علوم آن حضرت آموخت. عُبیدالله بن زیاد، هنگام ورود به کوفه و اندکی پیش از ورود امام حسین (ع) به عراق او را گرفت و به جرم دوستی آل علی بر دار آویخت و او همچنان و در همان حال از فضائل بنی هاشم سخن می گفت و چون به عبیدالله گفتند که این غلام، تو و خلیفه را رسوا می کند فرمان داد تا لگام در دهانش فرو کردند چندان که خون از دهان او بیرون می ریخت. سپس چندان نیزه بر او زدند که جان سپرد. این نخستین بار در اسلام بود که لگام در دهان کسی کردند.