مینس

لغت نامه دهخدا

مینس. [ن ُ ] ( اِخ ) سومین طبیب از اطبای کِبار یونان قدیم است . مدت زندگیش 84 سال بوده است. ( از ابن الندیم ص 398 و 399 ) ( از عیون الانباء جزو اول ص 22 ) ( از دائرة المعارف کیه برابر Calien ).، می نس. [ ن ُ ] ( اِخ ) پادشاه کرتا و پسر ژوپیتر بود که از آسیا به کرتا آمد و بنای لابیرنت معروف را بدو نسبت میدهند. برخی از مورخین بوجود دو می نس معتقدند که یکی در حدود 1500 و دیگری در حدود 1330 م. میزیسته است. ( تمدن قدیم تألیف فوستل دوکولانژ ترجمه نصراﷲ فلسفی ص 508 ). نخستین پادشاه اساطیری جزیره کرت فرزند زئوس ( ژوپیتر ) خداوند بزرگ یونان و اروپا دختر اگنور ( آژنور ) پادشاه صیدا. زئوس به صورت ورز گاوی درآمده و دختر پادشاه صیدا را ربود و با او ازدواج کرد و مینوس از ایشان متولد گردید. ( از فرهنگ ایران باستان ص 144 ). پسر زئوس و اروپا که با پازیفائه ازدواج کرد و پدر آریان و فدر . وی نخستین پادشاه جزیره کرت است و در آنجا وضع قوانین کرد و پس از مرگش یکی از سه قاضی جهنم گردید. ( از دائرة المعارف کیه ). مینوس. رجوع به مینوس شود.

گویش مازنی

/mines/ مونس همدم مهربان & کنیز خدمتکار زن

پیشنهاد کاربران

بپرس