که ایشان همه میگسارند و مست
شب و روز باشند با می به دست.
فردوسی.
نخواهم جز از نامه هفت خوان بر این میگساران تو لختی بخوان.
فردوسی.
تو ای میگسار از می زابلی بپیمای تا سر یکی بلبلی.
فردوسی.
فرخنده باد عیدش و تا جاودان مبادبی جام می به مجلس او میگسار او.
فرخی.
می و نقل و سماع و یاری چندمیگساری وغمگساری چند.
نظامی.
از آن ساعت که جام می به دست او مشرف شدزمانه ساغر شادی بیاد میگساران زد.
حافظ.
زهره ساز خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت.کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد.
حافظ.
|| ساقی. ( یادداشت مؤلف ). ساقیه : چو خوان و می آراستی میگسار
فرستاده را خواستی شهریار.
فردوسی.
بیاورد جامی دگر میگسارچو از خوب رخ بستد آن شهریار.
فردوسی.
همان جام را کودک میگساربیاورد پرباده شاهوار.
فردوسی.
می گسار آن کس کز ایشان دوست ترمی ز دست دوست خوشتر بی گمان.
فرخی.
ای پسر میگسار نوش لب و نوش گوی فتنه به چشم و به خشم فتنه به روی و به موی.
منوچهری.
بابل کنی به راتبه مطربان خویش خلخ کنی وثاق غلامان میگسار.
منوچهری.
که گر رای می داری و میگسارهمت می بود هم بت مشکسار.
اسدی ( گرشاسب نامه ص 19 ).
چو از می گران شد سر باده خوارسته گشت رامشگر و میگسار.
اسدی ( گرشاسب نامه ص 204 ).
همه بودشان رامش و میگسارمی ونقل و بازی و بوس و کنار.
اسدی ( گرشاسب نامه ص 167 ).
ز می گساری مه پیکری که گوئی هست بدیعصورت آن می گسار از آتش و آب.
مسعودسعد.
می خورد باید وز لب می گسار نقل زیرا که نقل به ز لب می گسار نیست.
مسعودسعد.
ای دل بشارتی دهمت محتسب نماندبیشتر بخوانید ...