نابختیار

لغت نامه دهخدا

نابختیار. [ ب َ ] ( ص مرکب ) بدبخت. واژگون بخت. آنکه وی را بخت یاری ندهد. مقابل بختیار :
بدو گفت کای شاه نابختیار
ز نوشین روان در جهان یادگار.

فردوسی.

کسی که بخت با او یار نیست، بدبخت.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید