ناصبی

[ویکی شیعه] ناصبی، کسی است که نسبت به امام علی (ع) یا یکی از اهل بیت دشمنی ورزد. انکار فضایل اهل بیت، مقدم داشتن غیر آنها بر آنان، دشنام دادن ائمه و دشمنی با شیعیان از مصادیق نصب شمرده شده است. از نظر فقهای شیعه نواصب در حکم کفار هستند. خوارج، معاویه، یزید، حریز بن عثمان و ابن تیمیه از شاخص ترین چهره های نواصب به شمار می آیند.
ناصبی، از ماده «ن ـ ص ـ ب» به معنای برپا کردن جنگ، دشمنی و آشکار ساختن دشمنی است. ناصبی در اصطلاح کسی است که با حضرت علی (ع) دشمنی بورزد و یا بغض و کینۀ او را در دل داشته باشد. برخی تظاهر و آشکار کردن دشمنی را در ناصبی بودن شرط می دانند.
از نظر فقهای شیعه نواصب در حکم کفّارند و برخی کفر آنان را اجماعی دانسته اند. برخی از احکام شرعی مربوط به نواصب عبارت است از:

ناصِبی
نزد شیعیان، اصطلاح و لفظی مذموم برای نامیدن کسانی که کینه و بغض علی (ع) را در دل دارند و علناً آن را آشکار می سازند و خلاف حق و عدالت رفتار می کنند و عموماً معتقد به مذهب جبر و تشبیه اند. آنان از آن رو ناصبی خوانده شده اند که به «نصب» امام از سوی مردم معتقدند نه به «نص» الهی که از جانب خداوند مقرر شده است.