[ویکی فقه] نجیب الدین علی بن بزغش (د ۶۷۸ق /۱۲۷۹م )، عالم و عارف مشهور طریقت سهروردیه بود.
از او با القاب و عناوینی چون «شیخ الشیوخ المحققین »، «کهف الواصلین » و «امام ائمه دهر» یاد کرده اند. اصل وی از شام ، و پدرش بزغش از تجار و ثروتمندان بزرگ آن دیار بود که ظاهراً در اواخر سده۶ق به شیراز آمد، در آن جا اقامت گزید و با دختر قاضی شرف الدین محمدحسنی حسینی (د ۶۴۱ق /۱۲۴۳م ) ازدواج کرد. ثمره این ازدواج نجیب الدین علی ، سرسلسله عارفان بزغشیه بود تاریخ ولادت او را تنها احمد زرکوب در ۵۹۴ق /۱۱۹۸م ذکر کرده است .
انتخاب نام
جنید شیرازی و به تبع او دیگران ، گفته اند که پیش از ولادت وی امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام) در خواب به پدرش بشارت فرزندی نجیب و صالح داد و به همین سبب ، پدرش او را علی نام نهاد و به نجیب الدین ملقبش ساخت .
شرح احوال نجیب الدین
در شرح احوال نجیب الدین آمده است که از اوایل عمر به زهد و تصوف تمایل داشت و از تنعمات دنیوی دوری می جست و به جای لباس های فاخری که پدرش برای او فراهم می آورد، پشمینه می پوشید؛ سرانجام ، دردِ طلب در او فزونی یافت و پس از مدتی گوشه نشینی ، در پی رؤیایی صادقه ، ارشاد و هدایت وی در طریق تصوف به شیخ شهاب الدین سهروردی (د ۶۳۲ق /۱۲۳۵م ) واگذار شد و او با کسب اجازه از پدر از طریق بغداد رهسپار حجاز گردید. به گفته جامی در این سفر شیخ شمس الدین صفی نیز با او همراه بود. از این سخن جامی که «وی شیخ شمس الدین صفی بر شیخ نجیب الدین قرآن خوانده ، و شیخ نجیب الدین بر وی چیزی از فقه »، چنین بر می آید که او پیش از آغاز سلوک در طریق تصوف ، علوم دینی ، از جمله فقه را در زادگاه خود آموخته بود. نجیب الدین در بغداد با شیخ شهاب الدین سهروردی ملاقات کرد و به سلک مریدان او پیوست . وی چندین سال در خدمت شیخ شهاب الدین به سیر و سلوک عرفانی پرداخت و از او خرقه ارادت دریافت . وی علاوه بر طی مراحل عملی سلوک ، برخی از مصنفات شیخ از جمله عوارف المعارف ، و نیز برخی آثار عرفانی دیگر را نزد او فرا گرفت . پس از آن ، با اجازه شیخ - به احتمال در دهه ۲۰ق - به زادگاه خود بازگشت و در آن جا تاهل اختیار کرد. نجیب الدین خانقاهی در شیراز ساخت و به ارشاد و هدایت خلق و نیز تعلیم علوم و معارف صوفیه پرداخت . وی علاوه بر پرداختن به مباحث تصوف ، حدیث نیز روایت می کرد.
مریدان وی
...
از او با القاب و عناوینی چون «شیخ الشیوخ المحققین »، «کهف الواصلین » و «امام ائمه دهر» یاد کرده اند. اصل وی از شام ، و پدرش بزغش از تجار و ثروتمندان بزرگ آن دیار بود که ظاهراً در اواخر سده۶ق به شیراز آمد، در آن جا اقامت گزید و با دختر قاضی شرف الدین محمدحسنی حسینی (د ۶۴۱ق /۱۲۴۳م ) ازدواج کرد. ثمره این ازدواج نجیب الدین علی ، سرسلسله عارفان بزغشیه بود تاریخ ولادت او را تنها احمد زرکوب در ۵۹۴ق /۱۱۹۸م ذکر کرده است .
انتخاب نام
جنید شیرازی و به تبع او دیگران ، گفته اند که پیش از ولادت وی امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام) در خواب به پدرش بشارت فرزندی نجیب و صالح داد و به همین سبب ، پدرش او را علی نام نهاد و به نجیب الدین ملقبش ساخت .
شرح احوال نجیب الدین
در شرح احوال نجیب الدین آمده است که از اوایل عمر به زهد و تصوف تمایل داشت و از تنعمات دنیوی دوری می جست و به جای لباس های فاخری که پدرش برای او فراهم می آورد، پشمینه می پوشید؛ سرانجام ، دردِ طلب در او فزونی یافت و پس از مدتی گوشه نشینی ، در پی رؤیایی صادقه ، ارشاد و هدایت وی در طریق تصوف به شیخ شهاب الدین سهروردی (د ۶۳۲ق /۱۲۳۵م ) واگذار شد و او با کسب اجازه از پدر از طریق بغداد رهسپار حجاز گردید. به گفته جامی در این سفر شیخ شمس الدین صفی نیز با او همراه بود. از این سخن جامی که «وی شیخ شمس الدین صفی بر شیخ نجیب الدین قرآن خوانده ، و شیخ نجیب الدین بر وی چیزی از فقه »، چنین بر می آید که او پیش از آغاز سلوک در طریق تصوف ، علوم دینی ، از جمله فقه را در زادگاه خود آموخته بود. نجیب الدین در بغداد با شیخ شهاب الدین سهروردی ملاقات کرد و به سلک مریدان او پیوست . وی چندین سال در خدمت شیخ شهاب الدین به سیر و سلوک عرفانی پرداخت و از او خرقه ارادت دریافت . وی علاوه بر طی مراحل عملی سلوک ، برخی از مصنفات شیخ از جمله عوارف المعارف ، و نیز برخی آثار عرفانی دیگر را نزد او فرا گرفت . پس از آن ، با اجازه شیخ - به احتمال در دهه ۲۰ق - به زادگاه خود بازگشت و در آن جا تاهل اختیار کرد. نجیب الدین خانقاهی در شیراز ساخت و به ارشاد و هدایت خلق و نیز تعلیم علوم و معارف صوفیه پرداخت . وی علاوه بر پرداختن به مباحث تصوف ، حدیث نیز روایت می کرد.
مریدان وی
...
wikifeqh: نجیب_الدین_علی_بن_بزغش