نفی باطل

[ویکی فقه] از آن جا که خداوند ، حق :«ذلِکَ بِاَنَّ اللّهَ هُوَ الحَقُّ» و منشأ حق:«اَلحَقُّ مِن رَبِّکَ» است در آفرینش او (عالم تکوین) و آنچه وی تشریع کرده هیچ گونه باطلی راه ندارد.
بطلان در آفرینش الهی راه ندارد و این امر به دو معناست:
← عدم نقص در عالم خلقت
قرآن کریم بارها شریعت پیامبران خود را متصف به حق و پیراسته از هرگونه باطل وصف کرده است:«لَقَد جاءَت رُسُلُ رَبِّنا بِالحَقِّ». درباره قرآن مجید نیز به نحو خاص فرموده است:«لا یَأتیهِ البطِلُ مِن بَینِ یَدَیهِ ولا مِن خَلفِه». به موجب این آیه، هیچ کتاب و سخنی توان برتری بر قرآن و ابطال حجیت آن را نخواهد داشت و نیز هیچ گونه تحریفی دامنگیر آن نتواند گردید. تعالیم و احکام بیان شده در آن نیز حق و درست است و در آیاتی همچون «اَلحَمدُ لِلّهِ الَّذی اَنزَلَ عَلی عَبدِهِ الکِتبَ ولَم یَجعَل لَهُ عِوَجا _ قَیِّمًا» و «ذلِکَ الدّینُ القَیِّم»، «اِنَّ هذا القُرءانَ یَهدی لِلَّتی هِیَ اَقوَمُ ویُبَشِّرُ المُؤمِنینَ الَّذینَ یَعمَلونَ الصّلِحت» بدان تصریح شده است.

[ویکی فقه] نفی باطل (قرآن). باطل در لغت ، قرآن و حدیث ، اسم فاعل از بطلان است و دارای مفهوم تقابلی « ضد حق » است.
هرگونه گزاف و باطل در آفرینش و هستی راه ندارد.«وما خلقنا السماء والارض وما بینهما بـطلا ذلک ظن الذین کفروا...»؛ ما آسمان و زمین و آنچه را میان آنهاست بیهوده نیافریدیم؛ این گمان کافران است؛ وای بر کافران از آتش ( دوزخ )!
آفرینش انسان
راه نداشتن هرگونه گزاف و باطل، در آفرینش انسان راه ندارد.«افحسبتم انما خلقنـکم عبثا وانکم الینا لاترجعون• فتعــلی الله الملک الحق لا الـه الا هو رب العرش الکریم»؛ آیا گمان کردید شما را بیهوده آفریده ایم، و بسوی ما باز نمی گردید؟ پس برتر است خداوندی که فرمانروای حقّ است (از اینکه شما را بی هدف آفریده باشد)! معبودی جز او نیست؛ و او پروردگار عرش کریم است! «ایحسب الانسـن ان یترک سدی»؛ آیا انسان گمان می کند بی هدف رها می شود؟!