به آهن نگه کن که بُرّید سنگ
نرست آهن از سنگ بی آذرنگ.
بوشکور.
به خارپشت نگه کن که از درشتی موی به پوست او نکند طمْع پوستین پیرای.
کسائی.
خوب اگر سوی ما نگه نکندگو مکن شو که ما نمونه شدیم.
کسائی.
چو بیژن نگه کرد و آن نامه دیدجهان پیش ماهوی بدکامه دید.
فردوسی.
به دستان نگه کرد فرخنده سام بدانست کو را از این چیست کام.
فردوسی.
نگه کرد چون کودکان را بدیدیکی باد سرد از جگر برکشید.
فردوسی.
چون نگه کرد بدان دخترکان مادر پیرسبز بودند یکایک چه صغیر و چه کبیر.
منوچهری.
نرمک او را یکی سلام زدم کرد در من نگه به چشم آغیل.
حکاک.
نیک نگه کن به تن خویش درباز شو از سیرت خروار خویش.
ناصرخسرو.
نگه کرد جامه ای که بامداد فروخته بود شبانگاه در خانه خود یافت. ( سندبادنامه ص 240 ).به چشم عُجب و تکبر نگه به خلق مکن
که دوستان خدا ممکنند در اوباش.
سعدی.
کس از کناری بر روی تو نگه نکندکه عاقبت نه به شوخیش در میان آری.
سعدی.
شاهد آیینه است و هرکس را که روی خوب نیست گو نگه زنهار در آئینه روشن مکن.
سعدی.
|| نگریستن. دقت کردن. پاییدن. تعمق کردن. تأمل کردن : نگه کن که شهر بزرگی است ری
نشاید که کوبند پیلان به پی.
فردوسی.
نگه کن سرانجام خود را ببین چو کاری بیابی بهی برگزین.
فردوسی.
بدو در نگه کرد کاووس شاه ندیدش سزاوار تخت و کلاه.
فردوسی.
ای پیر نگه کن که چرخ برناپیمود بسی روزگار بر ما.
ناصرخسرو.
اندرمثل من نکو نگه کن گر چشم جهان بینت هست بینا.
ناصرخسرو.
نگه کن که پروانه سوزناک چه گفت ای عجب گر بسوزم چه باک.
سعدی.
نبخشود بر حال پروانه شمعنگه کن که چون سوخت در بین جمع.
سعدی.
|| دیدن. مشاهده کردن : چو افراسیاب آن درفش بنفش
نگه کرد با کاویانی درفش.
فردوسی.
بیشتر بخوانید ...