نیروی هوایی

نیروی هوایی (Air Force)
ناوگانی از هواپیماهای جنگی یک کشور و سازمان اداره کنندۀ آن ها. در ابتدای پیدایش هواپیما اهمیت بالقوۀ آن به منزلۀ ابزاری برای اقدام به جنگ چندان مورد توجه نبود. هواپیما همچون بالون، که از زمان جنگ داخلی امریکا از آن استفاده شد، فقط وسیله ای برای برخورداری از دید گسترده از نیروهای زمینی بود. نیروی هوایی به صورت واحدی مستقل در کشورهای زیر تشکیل شد: در انگلستان (۱۹۱۸)، در ایتالیا (۱۹۲۳)، در فرانسه (۱۹۲۸)، در آلمان (۱۹۳۵، بعد از استنکاف از محدودیت های نظامی پیمان ورسای) و در امریکا (۱۹۴۷). این نیرو ابتدا به منزلۀ یگان مخابراتی لشکر هوایی ارتش در ۱۹۰۷ شروع به کار کرد و سپس به منزلۀ لشکر خدمات هوایی ارتش در ۱۹۱۸ تحول یافت. در ۱۹۲۶ به سپاه هوایی و در جنگ جهانی دوم به نیروی هوایی ارتش تبدیل شد. گروه بندی های تخصصی عمدۀ آن درخلال جنگ جهانی دوم شکل گرفت مانند گروه های رزمی، بمباران ( ← بمب)، شناسایی، و ترابری که در دوران جنگ نیز دستخوش تغییرات و اصلاحاتی شد. با تشکیل نیروهای هوایی تاکتیکی مستقل، فعالیت ها گسترش یافت تا نیازهای فرماندهان نیروی زمینی در میدان های اصلی عملیاتِ زمینی، و حمله به کشتی ها، یا دفاع از آن ها در دریاهای کوچک و کم عرض برآورده شود. از ۱۹۴۵ تا ۱۹۶۰ هواپیمای جت جایگزین هواپیمای با موتور پیستونی شد. سیستم های هدایت رایانه ای تفاوت کارآیی موشک و هواپیما را کم کرد و پرواز در مدت زمان نامحدود با سوخت گیری در هوا امکان پذیر شد. برای مثال، بمب افکن های یگان هوایی استراتژیک امریکا توانستند به صورت ۲۴ ساعته و مجهز به سلاح های اتمی به گشت زنی بپردازند. مدت ها پیش بینی می شد که ممکن است دیگر نیازی به خلبان نباشد. اما ادامۀ جنگ های متعارف و تکامل سلاح های اتمی تاکتیکی در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ به ساخت هواپیماهای جنگی پیشرفته ای انجامید که می توانستند با سرعت مافوق صوت و پایین تر از سطح امواج رادارِ دشمن پرواز و مأموریت های تهاجمی و شناسایی خود را اجرا کنند، مانند هواپیمای موسوم به استیلت که رادار نمی تواند آن را ردیابی کند.