[ویکی نور] هدایه الطالبین فی شرح آداب المتعلمین. هدایة الطالبین فی شرح آداب المتعلمین، از آثار سید محمود موسوى ده سرخى اصفهانى (متولد 1335ق، روستای ده سرخ اصفهان) است که در آن، کتاب «آداب المتعلمین»، نوشته خواجه نصیرالدین طوسی (طوس 579- 653ش، بغداد) را از عربی به فارسی ترجمه و شرح کرده است.
درباره این ترجمه چند نکته گفتنی است:
خواجه نصیرالدین طوسی در آداب المتعلمین که در کتاب جامع المقدمات منتشر شده، چنین نوشته است: «الفصل الثامن: فی الشفقة و النصیحة. ینبغی أن یکون صاحب العلم مشفقا ناصحا؛ فالحسد یضرّ و لا ینفع، بل یشغله نیة تحصیل الکمال و ینبغی أن یکون همّة المعلّم أن یصیر المتعلّم فی قرنه عالما و یشفق على تلامذته بحیث فاق على علماء العالم و ینبغی لطالب العلم أن لا ینازع أحدا و لا یخاصمه؛ لأنّه یضیع الأوقات، فالمحسن سیجزى بإحسانه و المسیء سیکفیه مساوئه...» . مترجم محترم، چنین ترجمه کرده است: «فصل هشتم در مهربانى و نصیحت و اندرزکردن است. سزاوار است که طالب علم، مهربان و از روى اخلاص نیکخواه دیگران باشد و حسد نورزد که ضرر دارد و نفعی ندارد (چنان که از اخبار بسیارى حرمت آن و اجتناب از آن معلوم است)، بلکه سزاوار است که نیتش تحصیل کمال باشد و باید همت معلم آن باشد که شاگرد در زمان خودش عالم گردد و مهربانى کند بر او به طوری که از علماى اعلام برتری پیدا نماید و سزاوار است که طالب علم با کسى نزاع و دشمنى نکند؛ اولا وقتش تلف می شود و ثانیا نیکوکار به واسطه نیکی اش جزاى نیکو داده می شود و بدکار به واسطه بدی اش جزاى شرّ خواهد گرفت (پس دشمنى شما ثمره جز نفاق نخواهد داشت)». چنان که مشاهده می شود، ترجمه مذکور، درست است و از نظر زبانی، مطابق و گویا است و اشکال خاصی در آن مشاهده نشد؛ جز آنکه در برخی از موارد مطالبی در داخل پرانتز به آن افزوده که می توان آن را جزو شرح و توضیح دانست.
درباره این ترجمه چند نکته گفتنی است:
خواجه نصیرالدین طوسی در آداب المتعلمین که در کتاب جامع المقدمات منتشر شده، چنین نوشته است: «الفصل الثامن: فی الشفقة و النصیحة. ینبغی أن یکون صاحب العلم مشفقا ناصحا؛ فالحسد یضرّ و لا ینفع، بل یشغله نیة تحصیل الکمال و ینبغی أن یکون همّة المعلّم أن یصیر المتعلّم فی قرنه عالما و یشفق على تلامذته بحیث فاق على علماء العالم و ینبغی لطالب العلم أن لا ینازع أحدا و لا یخاصمه؛ لأنّه یضیع الأوقات، فالمحسن سیجزى بإحسانه و المسیء سیکفیه مساوئه...» . مترجم محترم، چنین ترجمه کرده است: «فصل هشتم در مهربانى و نصیحت و اندرزکردن است. سزاوار است که طالب علم، مهربان و از روى اخلاص نیکخواه دیگران باشد و حسد نورزد که ضرر دارد و نفعی ندارد (چنان که از اخبار بسیارى حرمت آن و اجتناب از آن معلوم است)، بلکه سزاوار است که نیتش تحصیل کمال باشد و باید همت معلم آن باشد که شاگرد در زمان خودش عالم گردد و مهربانى کند بر او به طوری که از علماى اعلام برتری پیدا نماید و سزاوار است که طالب علم با کسى نزاع و دشمنى نکند؛ اولا وقتش تلف می شود و ثانیا نیکوکار به واسطه نیکی اش جزاى نیکو داده می شود و بدکار به واسطه بدی اش جزاى شرّ خواهد گرفت (پس دشمنى شما ثمره جز نفاق نخواهد داشت)». چنان که مشاهده می شود، ترجمه مذکور، درست است و از نظر زبانی، مطابق و گویا است و اشکال خاصی در آن مشاهده نشد؛ جز آنکه در برخی از موارد مطالبی در داخل پرانتز به آن افزوده که می توان آن را جزو شرح و توضیح دانست.
wikinoor: هدایة_الطالبین_فی_شرح_آداب_المتعلمین