هدایت سطحی

هدایت سطحی یکی از انواع هدایت مواد الکترولیت در نزدیکی سطوح باردار است. [ ۱] در نزدیکی لایه باردار روی سطح، لایه ای از یونهای با بار مخالف وجود دارد. این لایه یونی با غلظت بالا در واقع بخشی از یک لایهٔ دوگان ای است ک در نزدیکی سطح باردار ایجاد شده است. غلظت یونهای موجود در این لایه با فاصله گرفتن از سطح کمتر می شود و در واقع تابعی از میزان هدایت سطحی است.
Smoluchowski برای اولین بار به اهمیت سطح هدایت در آغاز قرن بیستم به اهمیت هدایت سطحی پی برد. [ ۲]
یک شرح مفصل از رسانایی سطح توسط Lyklema در کتاب «اصول رابط کاربری و کلوئیدی علم» آورده شده است. [ ۳]
دو دوگانه ( DL ) به دو منطقه تقسیم می شود. با توجه به مدل گوی - Chapman - استرن Ref. 2. سطح فوقانی است که در تماس با بالک مایع است، لایه نفوذ و لایه داخلی که در تماس با سطح است، لایه استرن نامیده می شود.
ممکن است که حرکت جانبی یون ها در هر دو بخش از DL منجر به سطح هدایت شود.
سهم لایه استرن در این نوع هدایت اغلب، کم تر به خوبی شرح داد شده است؛ و به نام «دایت سطحی اضافی» شناخته می شود. [ ۴]
نظریه هدایت سطح لایه نفوذ توسط Bikerman توسعه یافت. [ ۵] او یک معادله ساده را استخراج کرد در آن سطحی هدایت κσ با رفتار یون در لایه دوگانه مرتبط می کند. برای الکترولیت متقارن و با فرض یکسان بودن ضرایب انتشار یونها ( D+=D−=D ) این معادله به صورت زیر خواهد بود:
پارامتر m مشخصه سهم الکترو اسمز در حرکت یونها در DL را مشخص می کند: