جمهوری اسلامی ایران تنها کشوری نیست که به اتباع خود، یارانه می پردازد. قریب به اتفاق کشورهای بسامان از درآمد مالیاتی خود، بخش مهمی را برای کمک مستقیم به جوانان، سالمندان و اقشار آسیب پذیر اختصاص می دهند.
... [مشاهده متن کامل]
... [مشاهده متن کامل]
با وجود تجربه طولانی ایران در نادیده گرفتن اصول بنیادین یارانه های اجتماعی، ظاهرا تصمیم بر این می شود که بجای ارزان نگه داشتن کالاها که به مصرفگرایی و سوداگری اقشار ثروتمند جامعه، همچنین قاچاق به دیگر کشورها و آسیب به تولید داخلی دامن می زند، مبلغ موردنظر مستقیما به مردم برسد. اما این تصمیم نیز بیشتر به یک نمایش تبلیغاتی شباهت دارد و عملا با وجود تلاشهای کارشناسان و های و هوی زیاد، هدفمندی یارانه ها محقق نمی شود. از جمله دلایل شکست، این است که یارانه به همه دهکها تعلق می گیرد و ضمنا مبلغ یارانه نسبت به رشد تصاعدی تورم و گرانی پس از آن، بسیار محدود و ناچیز است و تا یک دهه، حتی تکان نمی خورد اما دلیل مهمتر این که منبع تامین یارانه، مالیات اقشار ثروتمند نیست بلکه درآمد حاصل از خروج سرمایه ها مخصوصا نفت خام از کشور است. این بدان معناست که طرح از پایه و اساس، با رشد میان مدت و پیشرفت کشور در تعارض خواهد بود. با آغاز دهه ۱۴۰۰، شعار عادلانه سازی در هدفمندی سر داده می شود اما تغییرات جدید، تنها در جزئیات به چشم می خورد و نرخ یارانه از حدود ۴۵۰ هزار ریال به حدود ۳ میلیون تا ۴ میلیون ریال افزایش می یابد.