وتو

وتو (امیلیا رومانیا). وتو ( به ایتالیایی: Vetto ) یک کومونه در ایتالیا است که در استان رجو امیلیا واقع شده است. [ ۱]
وتو ۵۳٫۳ کیلومترمربع مساحت و ۱٬۸۶۰ نفر جمعیت دارد.

وِتو (veto)
(در زبان لاتینی به معنی «اجازه نمی دهم») استفاده از حق جلوگیری از تصویب یا اجرای یک قانون یا اتخاذ خط مشی توسط پادشاه، قوۀ مقننه، یا قدرت سیاسی دیگری. در انگلستان مقام سلطنت حق خودداری از توشیح مصوبات پارلمان را دارد، اما از قرن ۱۸ به این سو از چنین حقی استفاده نشده است. اختیار مجلس اعیان برای وتوکردن مصوبات پارلمان به موجب قانون پارلمان (۱۹۱۱) به دو سال و به موجب قانون ۱۹۴۹ به یک سال محدود شد. مجلس اعیان هنوز حق دارد که همۀ قوانین جز قوانین مالی را موقتاً وتو کند و به حال تعلیق درآورد، ولی تقریباً به ندرت از چنین حقی استفاده می کند. در ایالات متحده، رئیس جمهور می تواند قوانین را وتو کند ولی دوسوم اعضای کنگره می توانند وتوی او را بی اثر کنند. ریشۀ این اصطلاح به اختیاری باز می گردد که اعضای هیئت مدافعان حقوق و آزادی مردم در روم باستان برای اعتراض به هرگونه اقدام غیرقانونی داشتند. در رویّۀ کار شورای امنیت ملل متحد نیز استفاده از حق وتو اهمیت چشم گیری دارد. هر یک از پنج عضو دائمی شورای امنیت یعنی ایالات متحدۀ امریکا، روسیه، انگلستان، فرانسه، و چین از حق وتو کردن هر قطعنامۀ شورا برخوردارند. در آغاز اتحاد شوروی پیشنهاد کرده بود که برای تصویب قطعنامه ها اتفاق نظر پنج عضو دائمی ضروری باشد ولی در نهایت حق وتو را پذیرفت. غیر از چین بقیۀ این پنج قدرت گه گاه از حق وتو استفاده کرده اند ولی اتحاد جماهیر شوروی گوی سبقت را در این زمینه از بقیه ربوده بود. امروزه بیشترین استفاده از وتو را ایالات متحدۀ امریکا، به ویژه در جلوگیری از اعمال فشار علیه جنایات رژیم اشغالگر قدس، در مقابله با حقوق ملت ها به عمل می آورد. انگلستان و فرانسه نیز به ترتیب بعد از او قرار دارند. بسیاری از کشورها حق وتو در شورای امنیت را غیر عادلانه می دانند.