وداع خانواده امام حسین با شهیدان

[ویکی اهل البیت] وداع خانواده امام حسین (ع) با شهیدان. در تاریخ الطبری به نقل از قُرّة بن قیس تمیمی چنین آمده است : به زنان و خانواده و فرزندان حسین علیه السلام ، هنگامی که بر او گذشتند ، نگریستم . شیون می کردند و صورت خود را می خراشیدند ... . هر چه را از یاد ببرم ، سخن زینب ، دختر فاطمه را به هنگام گذر بر برادرِ به خاک افتاده اش از یاد نمی برم که می گفت : «وا محمّدا ! وا محمّدا ! فرشتگان آسمان بر تو درود بفرستند ! این ، حسین است که به صحرا افتاده و در خون خفته و دست و پا بُریده است . وا محمّدا ! دخترانت ، اسیر گشته اند و فرزندانت ، قطعه قطعه شده اند و باد صبا بر آنها می وزد» .به خدا سوگند که زینب ، دوست و دشمن را گریانْد .
در الملهوف در یادکرد کشته شدن امام حسین علیه السلام و خاندانش اینگونه آمده است  : زنان را از خیمه ها بیرون کردند و خیمه ها را به آتش کشیدند . زنان ، سرْبرهنه و بی چادر و پابرهنه و گریان ، بیرون دویدند و به سانِ اسیران در بند و خوار ، راه می رفتند و می گفتند : شما را به خدا ، ما را بر قتلگاه حسین ، عبور دهید! و هنگامی که نگاه زنان به کشتگان افتاد ، صیحه کشیدند و بر صورت خود زدند . راوی می گوید : به خدا سوگند ، زینب ، دختر علی را فراموش نمی کنم که بر حسین علیه السلام ناله می زد و با آوایی اندوهناک و دلی غمین می گفت : «وا محمّدا ! فرمان روای آسمان ، بر تو درود بفرستد ! این ، حسین است که به صحرا افتاده و در خونْ خفته و دست و پا بُریده است . وای که دخترانت اسیرند! به خدا شِکوه می برم و نیز به محمّدِ مصطفی و علیِ مرتضی و فاطمه زهرا و حمزه سیّد الشهدا . وا محمّدا ! این ، حسین است که در صحرا افتاده و باد صبا بر او می وزد ؛ کُشته شده به دست حرام زادگان! وای از غم و رنج تو ، ای ابا عبد اللّه ! امروز ، جدّم پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در گذشت . ای یاران محمّد ! اینان ، فرزندان محمّدِ مصطفایند که آنان را به سان اسیران می رانند» . و در برخی نقل ها  : «وا محمّدا! دخترانت اسیر گشته اند ، فرزندانت قطعه قطعه شده اند و باد صبا بر آنان می وزد . این ، حسینِ سر بُریده از پشت است ، بی عمامه و رَدا . پدرم فدای آن که لشکرش روز دوشنبه به تاراج رفت ! پدرم فدای آن که طناب های خیمه اش را گُسستند ! پدرم فدای آن که نه ناپیداست ، تا به پیدا شدنش امید رود ، و نه زخمی است تا مداوایش کنند ! پدرم فدای آن که جانم به قربان اوست ! پدرم فدای آن که غمگین بود و به همان حال ، جان داد ! پدرم فدای آن که تشنه کام ماند تا آن که از دنیا رفت ! پدرم فدای آن که خون از موی سپیدش می چکید ! پدرم فدای کسی که نیایَش ، فرستاده خدای آسمان بود ! پدرم فدای کسی که نوه پیامبرِ هدایت بود ! ... » . به خدا سوگند ، زینب علیهاالسلام هر دشمن و دوستی را گریاند . آن گاه سکینه ، پیکر حسین علیه السلام را در آغوش گرفت . گروهی از بادیه نشینان ، گرد آمدند و او را از حسین ، جدا کردند.