وسترن

وسترن ژانری هنری است که در فیلم، تلویزیون، رادیو، بازی ویدئویی، ادبیات، نقاشی و سایر هنرهای تجسمی مورد استفاده قرار می گیرد. داستان های این ژانر بیشتر در نیمه دوم قرن ۱۹ میلادی و در آمریکای قدیم و پس از نبرد آلامو در سال ۱۸۳۶ و به ویژه پس از پایان جنگ داخلی آمریکا در سال ۱۸۶۵ و کشتار زانوی زخمی در سال ۱۸۹۰ اتفاق می افتاد. [ ۱]
در کنار موسیقی جز و ادبیات قرن بیستم، وسترن اصیل ترین فرم هنری زاده شده در ایالات متحده آمریکا است. فرمی که پیش از تولد سینما، در قالب ادبیات عامه پسند و پاورقی ها و هم زمان با شکل گیری این سرزمین، آغاز به روایت سینمایی شکل گیری تمدن و غلبه سلطه طلبانه آن بر شیوه های سنتی زندگی ساکنان و مالکان اصلی این سرزمین کرد و با سرقت بزرگ قطار بود که تماشاگران حیرت زده آغاز هزاره جذابیت و افسون مقاومت نا پذیر سینما را درک کردند.
بعضی اعتقاد دارند که وسترن اصیل ترین گونه و مادر تمام ژانرها است. با وسترن است که سینما آغاز می شود و مفهوم «حرکت» به مثابه جوهر سینما را مبنای روایت و سازمان خود قرار می دهد. به قول آندره بازن، نظریه پرداز بزرگ سینما، اگر سینما یعنی حرکت، پس وسترن عالی ترین مصداق سینما و مظهر و عصاره آن است. هیچ فرم هنری دیگری همچون وسترن نتوانست با معدودترین و کم شمارترین کلیشه ها دهه ها کار کند و هربار نامکررتر و بکرتر جلوه کند. وسترن، محبوبترین ژانر سینمای هالیوود از اوایل قرن بیستم تا دهه ۶۰ میلادی بود.
ژانر وسترن، گاهی غلبهٔ بیابان و تبعیت طبیعت را به نام تمدن یا مصادرهٔ حقوق ارضی ساکنین مرزی و بومی آمریکایی به تصویر می کشد. وسترن جامعه ای را به تصویر می کشد که حول قوانین و کدهای افتخاری و شخصی، و عدالتی مستقیم یا خصوصی نظیر عداوت سازمان یافته است تا اینکه حول قوانینی منطقی و انتزاعی که در آن طبقهٔ اجتماعی عمدتاً از طریق نهادهایی نسبتاً غیرشخصی حفظ می شود. ادراک عامی که از وسترن وجود دارد داستانی است متمرکز بر زندگی خانه به دوشی سرگردان که معمولاً یک گاوچران یا جنگنده با اسلحه است. یک نمایش قدرت یا دوئل به وقت غروب که در آن دو یا چند جنگنده با اسلحه وجود دارد، صحنه ای کلیشه ای در ادراک عامی از وسترن است.
به طریقی، چنین پروتوگونیست هایی احتمالاً در استعاره زادگان شوالیه ارنت ( سرگردان ) هستند که در مرکز ژانرهای فراگیر اولیه مانند عاشقانه های آرتوری قرار می گیرند. همانند گاوچران یا جنگنده با اسلحه در ژانر وسترن، شوالیه ارنت ( سرگردان ) در داستان ها و شعرهای اولیه اروپایی از مکانی به مکانی دیگر با اسبش سرگردان بود و با بدذاتان و شروران گوناگون در جنگ. او به ساختار اجتماعی مشخص و ثابتی تعلق نداشت، بلکه تعلق وی به قانون و کد افتخاری درونی شدهٔ خویش بود؛ و همانند شوالیه ارنت، قهرمانان وسترن اغلب «دوشیزهٔ در خطر» را نجات می دهند. به طور مشابه، پروتوگونیست های سرگردان وسترن، ویژگی هایی هم تراز با تصویر رونین در فرهنگ معاصر ژاپنی دارد.

وسترن (فیلم). وسترن ( انگلیسی: Western ) فیلمی است که در سال ۱۹۹۷ منتشر شد.

وِسْتِرن (Western)
نمایی از منطقه قدیمی شهر وستروس
نمایی از منطقه قدیمی شهر وستروس
گونۀ ادبی و سینمایی براساس تاریخ غرب (امریکا) و مبتنی بر زندگی مهاجران اولیۀ آن با محوریت تصرف اراضی سرخ پوستان. این گونۀ داستانی در رمان های بازاری و داستان های مربوط به سرحدنشینان رواج یافت. گونۀ وسترن با رمانی هایی نظیر ویرجینیایی (۱۹۰۲) اثر آون ویستر و سواران سُلوی ارغوانی (۱۹۱۲) اثر زِین گِری به عرصۀ ادبیات داستانی راه یافت. سینما از همان نخستین فیلم های صامت از ماجراهای مکتوب وسترن شکل گرفت و به آن مایه های اسطوره ای بخشید و با وسترن های ایتالیایی موسوم به «وسترن اسپاگتی» و وسترن های ژاپنی آن را بین المللی کرد. قدمت وسترن به قصه های جوراب چرمی (۱۸۲۳ـ ۱۸۴۱) اثر جِی اِف کوپر و داستان های کارل می (۱۸۴۲ـ ۱۹۱۲)، نویسندۀ آلمانی، بر می گردد. این گونه سپس به ماجراهایی دربارۀ برخورد گاوچران های سرگردان و سرخ پوستان شرور در دوران پس از جنگ های داخلی بدل شد. وسترن ها آثاری نوستالژیک محسوب می شوند که پس از بسته شدن رسمی سرحدات در ۱۸۹۰ نوشته شدند. در دهۀ ۱۹۴۰ بیشتر فیلم های وسترن به رویدادهای خاص تاریخی می پرداخت. وسترن های دهۀ ۱۹۵۰ واقع گرایی بیشتری داشتند. ویرجینیایی درزمرۀ وسترن های جدی است، ولی نویسندگان پرکاری مانند زین گری و فردریک فاوست (۱۸۹۲ـ ۱۹۴۴) به وسترن وجهۀ عامه پسند و جهانی بخشیدند.