ویران گشتن

لغت نامه دهخدا

ویران گشتن. [ گ َ ت َ ] ( مص مرکب ) خراب شدن :
جهان گشت ویران ز کردار اوی
غنوده شد آن بخت بیدار اوی.

فردوسی.

چون به خانه ی ْ مرغ اشتر پا نهاد
خانه ویران گشت و سقف اندرفتاد.

مولوی.

خراب شدن .

انهدام. . . . .