پارسی باستانی

آن دوران را نمیشود یافت و بسیاری از کتیبه های پارسی از گذشته تا کنون تخریب شدند بر اثر عوامل طبیعی و عوامل پس از انقلاب. پس همانطور که زبانشناسان میگویند برای یافتن گذشته و کهن زبان پارسی باید از نوشته های کتاب مقدس زرتشتیان یعنی اوستا و زبان سانسکریت استفاده کرد که نوعی زبان همریشه و خواهر پارسی به حساب می آیند و از یک خانواده هستند. درباره اوستا باید گفت آن هم بسیاری از بخش هایش گمشده و از بین رفته است در زمان حمله یونانیان اسکندر مقدونی و دیگر همراهانش که بخش بزرگی از اوستا را با خود بردند و بسیاری از نوشته ها را سوزاندند که شرح این موضوع بعد ها توسط ساسانیان به زبان پارسی پهلوی در کتیبه های خود حکاکی کردند که در گذشته به چه شکل کتاب مقدس را سوزاندند و بسیاری را با خود بردند، اگر بخش های اوستا کامل موجود بود از واژگان آریایی و نوشته های پربار بسیار بیشتری برخوردار بودیم، اینگونه است که باید از سانسکریت بسیار استفاده کرد.