پاکیزه جان

لغت نامه دهخدا

پاکیزه جان. [ زَ / زِ ] ( ص مرکب ) پاک جان. پاک درون. پاک باطن. دارای روح پاک. روشن بین :
چنان پاک تن بود و پاکیزه جان
که بودی بر او آشکارا نهان.
دقیقی.
|| ( اِ مرکب ) جان ِ پاک.جان ِ پاکیزه :
اگر زین پیش تن بودم کنون پاکیزه جان گشتم
بمن شادی کند شادی که شادی را روان گشتم.
فرخی.

فرهنگ فارسی

۱- ( صفت ) دارای جان پاک پاک جان پاک درون پاک باطن روشن بین . ۲- ( اسم ) جان پاکیزه جان پاک .
پاک جان پاک درون

پیشنهاد کاربران

بپرس