پاکیزه دل

لغت نامه دهخدا

پاکیزه دل. [ زَ / زِ دِ ] ( ص مرکب ) پاکدل. که دل پاک دارد. که اعتقاد پاک دارد :
زبان باز بگشاد مرد جوان
که پاکیزه دل بود و روشن روان.
فردوسی.
زین دادگری باشی و زین حق بشناسی
پاکیزه دلی پاک تنی پاک حواسی.
منوچهری.
پاکیزه دل است این ملک شرق و ملک را
پاکیزه دلی بایدو پاکیزه دهائی.
منوچهری.
نازنینی چو تو پاکیزه دل و پاک نهاد
بهتر آنست که با مردم بد ننشینی.
حافظ.

فرهنگ فارسی

( صفت ) پاک دل

فرهنگ عمید

پاک دل، دل پاک، خوش قلب.

پیشنهاد کاربران

بپرس