پایونیر۱۱ ( که به آن پایونیر G هم گفته می شود ) نام فضاپیمایی است که بعد از همتای خود، پایونیر۱۰، دومین مأموریت از ماموریت های پایونیر محسوب می شد. این فضاپیما، نخستین فضاپیمایی است که موفق به کاوش زحل و حلقه های آن می شد، و همچنین بعد از پایونیر۱۰، دومین فضاپیمایی است که به مشتری و قسمت خارجی منظومه شمسی دست پیدا می کرد. پایونیر۱۱ برای تغییر مسیر به سمت زحل، از جرم مشتری به عنوان نیروی کمکی استفاده کرد. این فضاپیما توانست کاوشی موفقیت آمیز از زحل داشته باشد، [ ۱] و بعد از آن نیز مسیر خود را به سمت بیرون منظومه شمسی دنبال کرد.
مأموریت های پایونیر۱۱، مطالعه میدان مغناطیسی سیارهای و بین سیاره ای، بادهای خورشیدی، پرتوهای کیهانی، مرحله گذر از هلیوسفر، فراوانی هیدروژن خالص، توزیع، اندازه، جرم، جریان و سرعت ذرات غبار معلق، امواج رادیویی مشتری، جو سیاره ها و ماهوارهها، و نیز سطح مشتری، زحل و بعضی از اقمار آن ها بود. این کاوشگر، توسط مرکز تحقیقات ایمز ناسا، و به عنوان بخشی از مجموعه کاوشگرهای پایونیر که شامل پایونیر ونوس نیز می شد، ساخته شد.
این فضاپیمای بدون سرنشین، در ۶ آوریل ۱۹۷۳، از ایستگاه کیپ کاناورال پرتاب شد. پایونیر۱۱ شامل آنتنی به طول ۲٫۷۴ متر بود و در آن چهار مولد ترموالکتریک رادیوایزوتوپ به کار رفته بود که توانی معادل ۱۴۴ وات در پرواز به مشتری فراهم می کردند، که این مقدار بعدها هنگام رسیدن به زحل به ۱۰۰ وات کاهش یافت.
در ۴ دسامبر ۱۹۷۴، پایونیر۱۱، از فاصله ۳۴٬۰۰۰ کیلومتری نسبت به ابرهای فوقانی مشتری عبور کرد و موفق به گرفتن عکس های چشمگیری از… شد، و اولین کاوش از مناطق پهناور قطبی مشتری را به عمل آورد، و نیز جرم کالیستو، قمر مشتری، را حساب کرد. کاوشگر بعد از آن، با کمک گرفتن از جاذبه مشتری، مسیرش را به سمت زحل تغییر داد.
در ۱ سپتامبر ۱۹۷۹، کاوشگر به فاصله ۲۱٬۰۰۰ کیلومتری از ابرهای فوقانی زحل رسید. در این زمان، ویجر ۱ و ویجر ۲ از مشتری عبور کرده و در راه زحل بودند، بنابراین تصمیم گرفته شد تا پایونیر ۱۱ به سمت صفحه های حلقه های زحل، در همان موقعیت کاوشگر ویجرِ در راه، فرستاده شود، تا بدین ترتیب مسیر قبل از رسیدن ویجر امتحان شود. اگر ذرات حلقه ها به گونه ای بنا بود باعث صدمه کاوشگرها شوند، برنامه ریزان مأموریت ترجیح دادند که این اتفاق برای پایونیر بیفتد؛ بنابراین، پایونیر ۱۱ همانند نامش به عنوان یک «پیشگام» عمل می کرد، و اگر وجود خطری احساس می شد، کاوشگرهای ویجر می توانستند مسیر خود را تغییر داده و از حلقه ها دور شوند. اگرچه در این حالت، آن ها شانس روبه رو شدن با اورانوس و نپتون را در ادامه از دست می دادند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمأموریت های پایونیر۱۱، مطالعه میدان مغناطیسی سیارهای و بین سیاره ای، بادهای خورشیدی، پرتوهای کیهانی، مرحله گذر از هلیوسفر، فراوانی هیدروژن خالص، توزیع، اندازه، جرم، جریان و سرعت ذرات غبار معلق، امواج رادیویی مشتری، جو سیاره ها و ماهوارهها، و نیز سطح مشتری، زحل و بعضی از اقمار آن ها بود. این کاوشگر، توسط مرکز تحقیقات ایمز ناسا، و به عنوان بخشی از مجموعه کاوشگرهای پایونیر که شامل پایونیر ونوس نیز می شد، ساخته شد.
این فضاپیمای بدون سرنشین، در ۶ آوریل ۱۹۷۳، از ایستگاه کیپ کاناورال پرتاب شد. پایونیر۱۱ شامل آنتنی به طول ۲٫۷۴ متر بود و در آن چهار مولد ترموالکتریک رادیوایزوتوپ به کار رفته بود که توانی معادل ۱۴۴ وات در پرواز به مشتری فراهم می کردند، که این مقدار بعدها هنگام رسیدن به زحل به ۱۰۰ وات کاهش یافت.
در ۴ دسامبر ۱۹۷۴، پایونیر۱۱، از فاصله ۳۴٬۰۰۰ کیلومتری نسبت به ابرهای فوقانی مشتری عبور کرد و موفق به گرفتن عکس های چشمگیری از… شد، و اولین کاوش از مناطق پهناور قطبی مشتری را به عمل آورد، و نیز جرم کالیستو، قمر مشتری، را حساب کرد. کاوشگر بعد از آن، با کمک گرفتن از جاذبه مشتری، مسیرش را به سمت زحل تغییر داد.
در ۱ سپتامبر ۱۹۷۹، کاوشگر به فاصله ۲۱٬۰۰۰ کیلومتری از ابرهای فوقانی زحل رسید. در این زمان، ویجر ۱ و ویجر ۲ از مشتری عبور کرده و در راه زحل بودند، بنابراین تصمیم گرفته شد تا پایونیر ۱۱ به سمت صفحه های حلقه های زحل، در همان موقعیت کاوشگر ویجرِ در راه، فرستاده شود، تا بدین ترتیب مسیر قبل از رسیدن ویجر امتحان شود. اگر ذرات حلقه ها به گونه ای بنا بود باعث صدمه کاوشگرها شوند، برنامه ریزان مأموریت ترجیح دادند که این اتفاق برای پایونیر بیفتد؛ بنابراین، پایونیر ۱۱ همانند نامش به عنوان یک «پیشگام» عمل می کرد، و اگر وجود خطری احساس می شد، کاوشگرهای ویجر می توانستند مسیر خود را تغییر داده و از حلقه ها دور شوند. اگرچه در این حالت، آن ها شانس روبه رو شدن با اورانوس و نپتون را در ادامه از دست می دادند.
wiki: پایونیر ۱۱