پشت

[ویکی فقه] حدّ فاصل میان استخوان لگن و کتف انسان را پشت گویند. این عنوان در بابهای طهارت، صلات و دیات آمده است.
مستحب است برای آنکه صورت میّت رو به قبله بماند و در درون قبر به پشت نیفتد سنگ یا آجری در پشت وی بگذارند.
پشت در باب صلات
راست بودن مهره های پشت و گردن در حال قیام و نیز هموار بودن پشت و محاذی بودن گردن با آن در حال رکوع از مستحبات نماز است.
پشت در باب دیات
دیۀ شکستن پشت و نیز وارد کردن ضربه بر پشت به حدّی که موجب خمیدگی و قوزپشتی گردد و یا نتواند بنشیند، دیۀ کامل است و اگر بهبود یابد به گونه ای که بتواند بنشیند یا راه برود، بنابر آنچه به مشهور نسبت داده شده، یک سوم دیه ثابت می شود؛ لیکن بنابر قول دیگر، اگر به طور کامل خوب شود، دیه اش یک دهم دیۀ کامل است.اگر با شکسته شدن پشت، پاها نیز آسیب ببینند و شل شوند، یک دیه برای پشت و دو سوم دیه برای پاها ثابت می شود و چنانچه توان راه رفتن و آمیزش را از فرد آسیب دیده بگیرد، بزهکار باید دو دیۀ کامل بپردازد.

[ویکی فقه] پشت (قرآن). بخش مخالف شکم و سینه بدن انسان و حیوان، پشت خوانده می شود.
پشت واژه ای فارسی به معنای بخشی از بدن انسان و حیوان است که در جهت مخالف شکم و سینه قرار دارد ؛ قسمت عقب بدن انسان از شانه تا انتهای کمر و ستون فقرات و قسمت بالای دوش حیوان از نزدیکی گردن تا دم. این واژه به معانی دیگر از جمله نسل انسان (صلب)؛ آن سوی شی یا شخص و قسمت بالا و بیرون هر چیز نیز آمده است. معادل عربی آن واژه «ظَهْر» است. «ظَهْر» در اصل به معنای آشکار بودن یا قوت داشتن است و به پشت انسان یا حیوان از آن جهت ظَهْر گفته شده که بر خلاف «بَطْن»؛ آشکار است یا در آن نیرویی نهفته است.
پشت در آیات
این واژه در آیات متعددی به کار رفته که در پاره ای موارد مراد از آن پشت انسان و حیوان است؛ مانند آیه «واِذ اَخَذَ رَبُّکَ مِن بَنی ءادَمَ مِن ظُهورِهِم» و «و اَنعـمٌ حُرِّمَت ظُهورُها» در شماری از آیات نیز ظهر به معنای بالا یا روی چیزی به کار رفته است؛ مانند «ما تَرَکَ عَلی ظَهرِها مِن دابَّة» و گاه از این واژه وراء و پشت اشیا مراد است؛ مانند «تَاتوا البُیوتَ مِن ظُهورِها». در آیاتی نیز ظهر کنایه از معانی دیگر به کار رفته؛ مانند «نَبَذَ وراءَ ظُهورِهِم» که به معنای غفلت کردن و رویگردانی از چیزی آمده است، افزون بر این، قرآن از پشت با واژه های دیگری نیز یاد کرده است؛ مانند «صلب» که معانی گوناگونی برای آن ذکر شده؛ مانند پشت، پشت حیوان یا انسانی که ستون فقرات دارد و خود ستون فقرات یا بخشی از آن که در پشت جانوران قرار دارد. این واژه دو بار در قرآن به کار رفته است: «یَخرُجُ مِن بَینِ الصُّلبِ والتَّرائِب». واژه دیگر «دُبُر» است که به معنای پشت، مقابلِ جلو و دنباله هر چیزی آمده است. این واژه و مشتقات آن بیش از ۳۰ بار در قرآن آمده است که در برخی موارد، مراد از آن پشت انسان است؛ مانند «المَلَئِکَةُ یَضرِبونَ وُجوهَهُم واَدبـرَهُم»، «یُوَلّوکم الاَدبـرَ». آیه اخیر به معنای به کسی پشت کردن و کنایه از عقب نشینی و فرار کردن است. در مجموع آیات یاد شده از برخی مباحث مربوط به پشت انسان و برخی حیوانات در دنیا و آخرت سخن به میان آمده است.
برگرفتن ذریّه آدم از پشت آنان
در آیه ۱۷۲ اعراف از پیمان گرفتن خداوند از فرزندان آدم بر ربوبیت خود یاد شده است: «و اِذ اَخَذَ رَبُّکَ مِن بَنی ءادَمَ مِن ظُهورِهِم ذُرِّیَّتَهُم واَشهَدَهُم عَلی اَنفُسِهِم اَلَستُ بِرَبِّکُم قالوا بَلی شَهِدنا». درباره چگونگی این اِشهاد و زمان آن برخی مفسران بر آن اند که خداوند در عالم ذَرّ همه فرزندان آدم را به صورت ذراتی کوچک از پشت آن حضرت بیرون آورد و از آنان بر ربوبیت خود و یکتاپرستی و دوری از شرک پیمان گرفت و آنان نیز بر این امور گواهی دادند. نظر دیگر این است که خداوند روح فرزندان آدم را از پشت آن حضرت خارج و به آنها فهم و معرفت عطا کرد. سپس از آنان اقرار گرفت ؛ ولی به نظر برخی دیگر این پیمان در همین دنیا گرفته شده و در توضیح آن گفته اند: هنگامی که خداوند هر یک از فرزندان آدم را از پشت پدران به رحم مادران منتقل کرد و آنان را مرحله به مرحله به کمال رسانده، فهم و عقل عطا کرد و ادله خلقت و ربوبیت خود را به آنان نشان داد، با زبان تکوین از آنان شهادت گرفت و آنان نیز تکویناً به ربوبیت و توحید، اقرار کردند.
پشت منشا تولید نسل
...

پشت (استان). پشت ( به مجاری: Pest megye ) یکی از استان های مجارستان در ناحیهٔ مرکزی آن است. [ ۱]
پشت ۶٬۳۹۳٫۱۴ کیلومترمربع مساحت و ۱٬۲۱۷٬۴۷۶ نفر جمعیت دارد.

پشت (بوداپست). پِـشت یا پِست ( به مجاری: Pest ) ناحیه شرقی رود دانوب است که با بودا و اُبودا در ۱۷ نوامبر ۱۸۷۳ ادغام شد و شهر بوداپست از آن پس رسماً شکل گرفت.

پشت (ولایت). بُشْت یا پُشْت؛ نام یکی از ولایت های ربع نیشابور خراسان؛ که خاستگاه ادیبان و شاعران و محدثان بسیاری است. در منابع تاریخی از ترشیز، کندر و زبسک و خارزنج، که از نقاط مهم ولایت پشت می باشند، یاد شده است. ولایت پشت را با شهرستان های کاشمر و خلیل آباد، بردسکن، کوهسرخ و حدود پیرامونی آن ها در استان خراسان رضوی ایران در جغرافیای امروز، مطابقت داده اند.
بُشت یا پُشت یا بُست؛ از ولایت های ربع نیشابور[ ۱] که یاقوت حموی در معجم البلدان نوشته است: چون بُشتاسف ( گشتاسب ) آنجا را بنا نهاد، بدین روی، بُشت نامیده می شود. [ ۲] از دیدگاه برخی دیگر؛ این ناحیه، به منزله پُشت ( ظَهر ) برای نیشابور به حساب آمده و از این روی، پُشت خوانده می شود. [ ۳] در تاریخ الحاکم، آمده است این ناحیه را به خاطر کثرت ادیبانش، «عربستان خراسان» می خواندند و محمدرضا شفیعی کدکنی با برداشت از تعبیرات سمعانی، ابن اثیر و دیگران؛ در این باره، نوشته است: به علت کثرت حضور قبایل عرب در این ناحیه و نیز به علت اشتهار ادیبان عربی سرای آنجا، ناحیه پُشت را عربستان می خوانده اند. [ ۴]
بُشت؛ در کتاب تاریخ الحاکم و احسن التقاسیم مقدسی، در شمار ولایت های دوازده گانه نیشابور آمده است. [ ۱] [ ۵] محمد مقدسی، نیشابور را به دوازده ولایتِ بشت، بیهق، کویان ( جوین ) ، جاجرم، اسفراین، استوا، اسفند، جام، باخرز، خواف، زاوه و رخ، سه خزانهٔ طوس، نسا و ابیورد، یک قصر بوزجان، و یک دار زوزن دسته بندی نموده و طرثیث ( ترشیز ) را شهر ولایت بُشت ( بُست ) دانسته است. [ ۶] ولایت بُشت، دارای دویست و بیست و شش آبادی بوده است. [ ۲]
در منابع، از سه شهر یا آبادی مهم ولایت بُشت یاد شده است که عبارتند از: ترشیز، کندر و خارزنج.
طُرَیثیث ( ترشیز، بعدها: کاشمر ) ؛ قصبه ( شهر مرکزی ) ولایت بُشت[ ۷] ؛ شهری به خوبی آباد، مسجد جامعی داشته که به گفته محمد مقدسی، «پس از مسجد جامع دمشق، ثروتمندتر از آن، جامعی نیست؛ زیبا و پاکیزه است؛ غیر از دکان های کهن، بازاری نوساز و پُررونق دارد. همچنین مسجدی دیگر نیز با آجر و گچ افزوده شده که دم در آن، حوضی گِرد ( دایره شکل ) و زیبا هست که با پلکانی نیکو، به آن، پائین می روند. » ترشیز، درگاه فارس و اصفهان و انبار خراسان به شمار می رفته است. [ ۸]
کُندُر؛ که با کهندژ ( قهندژ ) بنا شده است. اصطخری ( در کتاب مسالک و ممالک ) ، فاصله کندر تا ترشیز را یک روز و فاصله کندر تا گنابد ( ینابذ ) را دو روز دانسته است. [ ۷] مقدسی نوشته است: کندر از ترشیز، از آن پائین تر ( ظاهراً از نظر موقعیت جغرافیایی ) و در آبادانی و ثروت نزدیک به آن است. [ ۹] عمیدالملک کندری، وزیر طغرل سلجوقی از مشاهیر این شهر است. [ ۲]