آزبست یا پنبهٔ نسوز یا پنبهٔ کوهی ( به انگلیسی: Asbestos ) که در علم زمین شناسی به کانی نامهربان معروف است، در اصل یک کانی سیلیکاتی حاصل از ماگما و در واقع نوعی سنگ آذرین بیرونی و به همین دلیل، ریزبلور است. و به طور کلی نام گروهی از ترکیب های معدنی منیزیم و سیلیسیم است که بیشتر در طبیعت به صورت الیاف معدنی و سنگ یافت می شود. این مواد به خاطر مقاومت زیادی که در برابر گرما و آتش دارند به عنوان مواد نسوز به کار می روند. گاهی به این ماده «پشم شیشه» نیز گفته می شود. در ساختمان پنبهٔ کوهی یا پنبهٔ نسوز، عناصری مانند سیلیسیم، منیزیم و آهن وجود دارد. پنبهٔ کوهی در طبیعت به رنگ های سفید، قهوه ای و آبی به چشم می خورد. این ماده سرطان زا بوده و استفاده از آن در اروپا و آمریکا ممنوع است.
پنبهٔ نسوز نمونهٔ خوبی است از ماده ای که مولکول های غول پیکر یک بعدی را تشکیل می دهد. مولکول های حباب ساز پنبهٔ نسوز زنجیرهٔ درازی است از اتم ها، که ساختمان ریشه گون یک کانی نیز از همان ناشی می شود. این مولکول ها پهلو به پهلوی هم جای گرفته اند. بستگی آن ها به یکدیگر با نیروهای ضعیف کششی است. [ ۱]
حدود ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد در فنلاند از پنبهٔ کوهی برای ساخت ظرف های گلی استفاده می شده است و در مقیاس محدود، از حدود ۲۰۰۰ سال قبل استفاده از پنبهٔ کوهی برای تهیهٔ لباس مرسوم بوده است. هرودوت ( ۴۵۰ سال پیش از میلاد ) نقل می کند که چگونه رومیان مردگان خود را قبل از سوزاندن درون پارچه های بافته شده از پنبهٔ کوهی می پیچیدند تا بهتر بتوانند خاکستر مردهٔ خود را جمع آوری نمایند و این ماده را «آمیانتاژ» یعنی خلل ناپذیر، پلید نشدنی و فسادناپذیر می نامیدند. پنجاه سال پس از میلاد مشکلات مربوط به پنبهٔ کوهی و استفاده از ماسک های ویژه که از ورود غبار پنبهٔ کوهی جلوگیری می کرد مطرح بود. گفته می شود شارلمانی لباسی از پنبهٔ کوهی داشت که با پوشیدن آن از درون آتش عبور کرد و تطهیر شد و هیچ صدمه ای به او نرسید.
در سال ۳۰۰ قبل از میلاد ثئوفراستوس که از شاگردان ارسطو بود در کتاب خود به نام درباره سنگ ها به مادهٔ بدون نامی، شبیه چوب پوسیده اشاره کرده است که در اثر اختلاط با نفت می سوزد، بدون آن که آسیبی ببیند.
طبری در کتاب تاریخ شاهان و پیامبران می نویسد که خسرو پرویز دستاری داشت از جنس پنبهٔ کوهی که برای پاکیزه کردن، آن را در آتش می انداخت و نابود نمی شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپنبهٔ نسوز نمونهٔ خوبی است از ماده ای که مولکول های غول پیکر یک بعدی را تشکیل می دهد. مولکول های حباب ساز پنبهٔ نسوز زنجیرهٔ درازی است از اتم ها، که ساختمان ریشه گون یک کانی نیز از همان ناشی می شود. این مولکول ها پهلو به پهلوی هم جای گرفته اند. بستگی آن ها به یکدیگر با نیروهای ضعیف کششی است. [ ۱]
حدود ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد در فنلاند از پنبهٔ کوهی برای ساخت ظرف های گلی استفاده می شده است و در مقیاس محدود، از حدود ۲۰۰۰ سال قبل استفاده از پنبهٔ کوهی برای تهیهٔ لباس مرسوم بوده است. هرودوت ( ۴۵۰ سال پیش از میلاد ) نقل می کند که چگونه رومیان مردگان خود را قبل از سوزاندن درون پارچه های بافته شده از پنبهٔ کوهی می پیچیدند تا بهتر بتوانند خاکستر مردهٔ خود را جمع آوری نمایند و این ماده را «آمیانتاژ» یعنی خلل ناپذیر، پلید نشدنی و فسادناپذیر می نامیدند. پنجاه سال پس از میلاد مشکلات مربوط به پنبهٔ کوهی و استفاده از ماسک های ویژه که از ورود غبار پنبهٔ کوهی جلوگیری می کرد مطرح بود. گفته می شود شارلمانی لباسی از پنبهٔ کوهی داشت که با پوشیدن آن از درون آتش عبور کرد و تطهیر شد و هیچ صدمه ای به او نرسید.
در سال ۳۰۰ قبل از میلاد ثئوفراستوس که از شاگردان ارسطو بود در کتاب خود به نام درباره سنگ ها به مادهٔ بدون نامی، شبیه چوب پوسیده اشاره کرده است که در اثر اختلاط با نفت می سوزد، بدون آن که آسیبی ببیند.
طبری در کتاب تاریخ شاهان و پیامبران می نویسد که خسرو پرویز دستاری داشت از جنس پنبهٔ کوهی که برای پاکیزه کردن، آن را در آتش می انداخت و نابود نمی شد.
wiki: پنبه نسوز