پپن کهتر

پِپَنِ کِهتَر ( در فرانسوی:Pépin le Bref؛ هلندی:Pepijn de Korte، آلمانی:Pippin der Kleine, Pippin der Kurze، یا Pippin der Jüngere ) ( زاده ۷۱۴ - درگذشت ۲۴ سپتامبر ۷۶۸ ) پادشاه فرانک ها از ۷۵۱ تا سال مرگش بود. وی را گاه پپن سوم یا پپن کوتاه اندام نیز می خوانند. وی نخستین پادشاه دودمان کارولنژی است.
او در بلژیک کنونی که آن زمان بخشی از اوسترازیا بود و زیر فرمان دودمان کارولنژی ها بود زاده شد. پدرش شارل مارتل خوانسالار و دوک فرانک ها بود و مادرش شروترود نام داشت.
پپن پسر شارل مارتل، یعنی پسر کسی بود که در ۷۳۲م، در پواتیه در مرزهای جنوبی فرانسه، طی نبرد تور نیروهای عرب به فرماندهی عبدالرحمن الغافقی را درهم کوبید؛ پپن، بی آنکه حقوق دربار کنستانتین پنجم امپراتور هردو روم را در شمار آورد، برابر بخشش نامه ای، استان راون ( راونا ) را به پاپ بخشید؛ در پی این بخشش، کلیساییان رم، سندی دست و پا کردند تا بخشش پپن را قانونی جلوه نمایند؛ در این سند «جعلی» آورده شد: از آنجا که کنستانتین بزرگ «رم نو» کونستانتینوپول را بنیان نهاد «رم کهن» با همه قلمروهای باختری آن را به پاپ بخشیده است؛ بدین سان راه بر کلیسا بازمی گشت که یک امپراتوری کلیسایی را بنیاد نهد. [ ۱]
شارل مارتل پدر پپن به عنوان شهردار کاخ ها و دارنده واقعی قدرت، پس از مرگ تئودریک چهارم پادشاه مروونژی ها کسی را بر تخت ننشاند و تاج وتخت دودمان مروونژی تا مرگ او بی پادشاه ماند. [ نیازمند منبع] شارل مارتل سال ۷۴۱ میلادی درگذشت و سه پسرش، پپن، کارلُمان و گریفو جانشین او شدند. گریفو به طمع کل حاکمیت، بر دو برادر خود شورید اما در رویارویی با آن ها مغلوب و به بند کشیده شد. برادران فاتح رو به برقراری نظم در پادشاهی و به انقیاد درآوردن مناطقی که پس از مرگ شارل مارتل شروع به سرکشی کرده بودند، آوردند. آن ها هونالد یکم، دوک یاغی آکیتن را سال ۷۴۲ میلادی سرکوب نمودند. این دو در این لشکرکشی پادشاهی را بین خود تقسیم کردند. دو برادر سال های ۷۴۳ و ۷۴۴ به جنگ اودیلو، دوک بایرن و تئودریک، دوک زاکسن رفتند و بر هر دو پیروز شدند. [ ۲] شیلدریک سوم توسط پپن و کارلمان، بر تخت پادشاهی مروونژی ها نشست. شیلدریک پادشاهی نمادین بود و نیروی فرمانروایی نداشت.
هنگامی که کارلمان از قدرت کناره رفت پپن سلطه بر همه مرزهای فرانک ها را به دست گرفت. [ نیازمند منبع] سال ۷۴۷ میلادی گریفو به دوک نشین زاکسن گریخت و مجدداً علم طغیان برافراشت. پپن به سرکوبی او از راه تورینگن لشکر به زاکسن کشید. به هر صورت نبردی واقع نگشت و دو طرف به مصالحه رسیدند. با این حال، گریفو سال بعد برای بار دیگر، این بار در بایرن به کمک عده ای شورش را از سر گرفت. وقتی سخن به پپن رسید با لشکر عزم بایرن کرد. شورشی ها به هزیمت رفتند و گریفو گرفتار شد. پپن دوازده کنت نشین را در نوستریا به گریفو سپرد اما او به گاسکونی گریخت و به وایفار، دوک آکیتن پناهنده شد. [ ۳]