بار خدا بعبدلی را چه بود
کزپس پیران سر دیوانه شد.
معروفی بلخی.
ببینی کزین بی هنر دخترم چه رسوایی آمد به پیران سرم.
فردوسی.
همی گفت کاندر جهان کس ندیدبه پیران سر این بد که بر من رسید.
فردوسی.
چو آمد مرا روز کین خواستن به پیران سر این لشکر آراستن.
فردوسی.
مگر بازگردد ز بدنام من به پیران سر این بد سرانجام من.
فردوسی.
نبینی که بر من به پیران سراچه آمد ز بخت بد اندرخورا.
فردوسی.
بهر کار درد دل من مجوی بپیران سر از من چه خواهی بگوی.
فردوسی.
کرا آمد این پیش کامد مراکه فرزند کشتم به پیران سرا.
فردوسی.
بپیران سر اکنون به آوردگاه بگردیم یک با دگر بی سپاه.
فردوسی.
نگه کن کنون تا پسند آیدت بپیران سر این سودمند آیدت.
فردوسی.
بفر بخت تو برنا شوم بپیران سرجوان طبیعت گردم بنظم مدح و ثنا.
سوزنی.
گر گذشتم بر در میخانه ناگاهی چه شدور به پیران سر شکستم توبه یکباری چه شد.
عراقی.
بر درت مانده ام بپیران سرخشک لب بر کنار بحر قصیر.
مجد همگر.
نهاد عقل بپیش تو سر به پیران سرز حد خود نکشد بیش عقل در سر پای.
جمال الدین سلمان.
رجوع به پیرانه سر شود.