چاه سر

لغت نامه دهخدا

چاه سر. [ س َ ] ( اِ مرکب ) چاه. چاهسار :
منیژه بیامد بدان چاه سر
دوان ، خوردنیها گرفته ببر.
فردوسی.
از آن چاه سر با دلی پر ز درد
دویدم بنزد تو ای نیکمرد.
فردوسی.
|| سرچاه. لب چاه. دهانه چاه. || گودالی عمیق. گودی ژرف.

فرهنگ فارسی

سر چاه . لب چاه دهانه چاه . یا چاه . چاهسار . گودالی عمیق . گودی ژرف .

فرهنگ عمید

سر چاه، لب چاه، دهانۀ چاه: کزآن چاه سر با دلی پر ز درد / دویدم به نزد تو ای زادمرد (فردوسی: ۳/۳۷۳ ).

پیشنهاد کاربران

بپرس