عطات باد چو باران دل موافق خوید
نهیبت آتش و جان مخالفان پده باد.
شهید بلخی.
چون گل سرخ از میان پیلغوش یا چو زرین گوشوار از خوب گوش.
رودکی.
چو هامون دشمنانت پست بادندچو گردون دوستان والا همه سال.
رودکی.
چنان اندیشد او از دشمن خویش چو باز تیزچنگال از کراکا.
رودکی.
آن روز نخستین که ملک جامه ش پوشیدبر کنگره کوشک بدم من چو غلیواج.
ابوالعباس ربنجنی.
می خورم تا چو ناربشکافم می خورم تا چو خی برآماسم.
ابوشکور.
بیاموز تا بد نیایدت روزچو پروانه مر خویشتن را مسوز.
ابوشکور.
ز تاک خوشه فروهشته و ز باد نوان چو زنگیانند بر باد پیچ بازیگر.
ابوشکور.
موسیجه و قمری چو مقریاننداز سروبنان هر یکی نبی خوان.
بشار مرغزی.
کونی دارد چو کون خواجه ش لت لت ریشی دارد چو ماله آلوده به پت.
عماره.
به کین سیاوش ز افراسیاب ز خون کرد گیتی چو دریای آب.
فردوسی.
دو زن دید با آن نبرده سوارچو تابنده ماه دو پنج و چهار.
فردوسی.
ز هر دو سپه خاست آوای کوس جهان گشت روشن چو چشم خروس.
فردوسی.
بفرمود پس تا بیامد دبیرنبشتند پس نامه ای بر حریر
که پرموده خاقان چو یار منست
بهر مرز در زینهار منست.
فردوسی.
چوکاسموی گیاهان او برهنه ز برگ چو شاخ بید درختان او تهی از بار.
فرخی.
جهان همی چو یکی گلبن است و او چو گل است چو گل چنند ز گلبن همی چه ماندخار.
فرخی.
به اسماع چنگ باش از چاشتگه تا آنزمانک بر فلک پیدا شود پروین چوسیمین شفترنگ.
عسجدی.
سالار سپاهان چو ملک شد بسپاهان برشد بهوا همچو یکی مرغ هوائی.
منوچهری.
چو چنبرهای یاقوتین بروز باد گلبن هاجهنده بلبل و صلصل چو بازیگر بچنبرها.بیشتر بخوانید ...