کارازمایی بالینی

کارآزمایی بالینی. کارآزمایی های بالینی، ، مطالعه بالینی، مطالعات پژوهشی زیست پزشکی یا رفتاری آینده نگر روی شرکت کنندگان انسانی هستند که برای پاسخ به سؤالات خاص در مورد مداخلات زیست پزشکی یا رفتاری، از جمله درمان های جدید ( مانند واکسن های جدید، داروها، انتخاب های غذایی، مکمل های غذایی، و تجهیزات پزشکی ) و مداخلات شناخته شده ای طراحی شده اند که مستلزم مطالعه و مقایسه بیشتر هستند. کارآزمایی های بالینی، داده هایی در مورد دوز، بی خطری و اثربخشی تولید می کنند. [ ۱] [ ۲] این مطالعات فقط پس از دریافت تأییدیه مراجع بهداشتی/ کمیته اخلاق در کشوری که تأیید درمان در آن درخواست شده، انجام می شوند. کمیته های بررسی مجوز انجام کارآزمایی های بالینی موظف هستند نسبت خطر - فایده این مطالعات را بررسی کنند. تأیید آنها به معنای «بی خطر بودن» یا مؤثر بودن درمان نیست، بلکه صرفاً اجازه انجام مطالعه است.
بسته به نوع محصول و مرحله توسعه، پژوهشگران ابتدا داوطلبان یا بیماران را در مطالعات اولیه کوچک وارد می کنند و متعاقباً مطالعات مقایسه ای در مقیاس بزرگتر را انجام می دهند. کارآزمایی های بالینی می توانند از نظر اندازه و هزینه متفاوت باشند؛ می توانند شامل یک مرکز تحقیقاتی یا مراکز متعدد ( دارای چندین مرکز ) بوده و در یک کشور یا چند کشور انجام شوند. هدف طراحی کارآزمایی بالینی، اطمینان از روایی علمی و تکرارپذیری نتایج است.
هزینه کارآزمایی های بالینی می تواند برای هر داروی تأیید شده می تواند میلیاردها دلار باشد. [ ۳] حمایت کننده مالی این مطالعات ممکن است یک سازمان دولتی یا یک شرکت داروسازی، زیست فناوری یا تجهیزات پزشکی باشد. برخی از اقدامات ضروری برای آزمایش، مانند نظارت و کار آزمایشگاهی، ممکن است توسط یک شریک برون سپاری، مانند یک سازمان تحقیقاتی قراردادی یا یک آزمایشگاه مرکزی مدیریت شوند. تنها ۱۰ درصد از داروهایی که در کارآزمایی های بالینی انسانی مورد مطالعه قرار می گیرند در نهایت تأیید و به بازار مصرف راه پیدا می کنند. [ ۴]
کارآزمایی دارو
برخی از کارآزمایی های بالینی بر روی افراد سالم بدون مشکل پزشکی قبلی انجام می شوند. سایر کارآزمایی های بالینی مربوط به افرادی با شرایط خاصی از سلامت است که مایل به آزمایش یک درمان تجربی هستند. پژوهشگران در برخی مواقع مطالعات اولیه انجام می دهند تا در طراحی کار کارآزمایی بالینی بینش پیدا کنند.

کارآزمایی بالینی. کارآزمایی بالینی (clinical trial)
در پزشکی، ارزیابی میزان اثربخشی درمان طبی، با روشی منظم. طی کارآزمایی بالینی، روش درمانی جدید را در شرایط استاندارد با درمان های موجود یا دارونما مقایسه می کنند. روش های درمانی ممکن است دارویی یا جراحی باشند. کمیته های اخلاق پزشکی اصولی را که باید در کارآزمایی های بالینی رعایت شوند مشخص کرده اند و مراقب اند که بیماران از آنچه در کارآزمایی بالینی صورت می گیرد آگاهی کامل داشته باشند. این روش بعد از تولید داروهای جدید در دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ پدید آمد.