کاردار

کاردار یا شارژ دافر[ ۱] ( به فرانسوی: Chargé d'affaires ) به مأمور سیاسی ارشد که در غیاب سفیر، موقتاً نمایندگی دولت خود را نزد دولت دیگری عهده دار شود گفته می شود. [ ۲]
تنزل روابط دیپلماتیک میان دو کشور به سطح کاردار در خیلی موارد نشانه ناخرسندی است. [ ۳]
بر پایهٔ قرارداد وین درباره روابط سیاسی که در آوریل ۱۹۶۱ امضاء شده، هرگاه پست ریاست مأموریت نمایندگی یک کشور در کشور دیگر بدون تصدی بوده یا رئیس مأموریت قادر به انجام وظایف خود نباشد یک کاردار موقت به عنوان رئیس مأموریت موقتاً انجام وظیفه خواهد کرد. نام کاردار موقت به وسیله رئیس مأموریت و در صورتی که رئیس مأموریت معذور باشد از طرف وزارت امور خارجه کشور فرستنده به وزارت امور خارجه کشور پذیرنده یا به هر وزارت خانه دیگری که مقرر است اعلام خواهد گشت. [ ۴] کشور فرستنده در صورتی که نمایندگی خود را نزد یک یا چند کشور به یک رئیس مأموریت محول کند می تواند در هریک از کشورهایی که رئیس مأموریت در آن جا اقامت دائم ندارد یک مأموریت سیاسی زیر نظر یک کاردار موقت تأسیس نماید. [ ۴]
بنا بر همین قرارداد رؤسای مأموریت به سه رده به شرح زیر تقسیم می شوند:[ ۵]
الف ـ سفیران کشورها و نمایندگان پاپ ( نونس ) که نزد رؤسای کشورها مأموریت می یابند وسایر رؤسای مأموریت که هم مقام آنان می باشند.
ب ـ فرستادگان و وزیران مختار کشورها و نمایندگان پاپ ( انترنونس ) که نزد رؤسای کشورها مأموریت می یابند.
ج ـ کاردارها که نزد وزرای امور خارجه مأموریت می یابند.
در کاربرد قدیمی در فارسی، واژهٔ کاردار در دوره های گوناگون در معانی وزیر پادشاه، عامل، والی، حاکم، صاحب منصب، وکیل و مأمور به کار رفته است. [ ۲]
منصب امروزی کاردار را در اواخر دوران قاجار و اوایل دوران پهلوی در ایران شارژ دافر می گفتند که از لفظ فرانسوی chargé d'affaires گرفته شده[ ۲] و به معنی «عهده دار امور» است.

کاردار (chargé d’affaires)
(شارژدافر؛ به فرانسوی «آن که امور به او واگذار شده است»)، مقامی دیپلماتیک، پایین تر از وزیرمختار. کاردار استوارنامۀ خود را از وزیر امور خارجه می گیرد، و ممکن است نمایندۀ کشورش در کشوری کوچک باشد یا جانشین سفیر کشور خویش در کشوری دیگر شود.