کتک خور

/kotakxor/

لغت نامه دهخدا

کتک خور. [ ک ُ ت َ خوَرْ / خُرْ ] ( نف مرکب ) کتک خورنده. آنکه کتک خورد. کسی که او را کتک زنند. ( فرهنگ فارسی معین ). || ( اِ مرکب ) جای مناسب کتک.
- کتک خور خوب داشتن ؛ از کتک خوردن باک نداشتن. ( فرهنگ فارسی معین ).
- کتک خور کسی محکم بودن ، کتک خورش قرص بودن ، کتک خورش قائم بودن ؛ بسیار تاب و توان و تحمل کتک داشتن. ( یادداشت مؤلف ). و رجوع به کتک وکتک خوردن شود.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه کتک خورد کسی که او را کتک زنند . یا کتک خور خوب داشتن . از کتک خوردن باک نداشتن .

پیشنهاد کاربران

در پارسی " لت خور " در نسک : فرهنگ برابرهای پارسی واژگان بیگانه از ابوالقاسم پرتو.

بپرس