کمیک

کُمیک ( به انگلیسی: Comics ) یا تصاویر فکاهی یا داستان مصور یک راه واسط برای انتقال بصری ایده ها از طریق تصویر می باشد که اغلب با نوشته یا اطلاعاتی بصری درآمیخته است.
کامیک ها از در کنار هم گذاشتن قطعات متوالی از تصاویر تشکیل شده و معمولاً در آن از ابزارهای نویسه ای چون بالون گفتار، شرح ها و افکت های صوتی ( نام آوا ) برای نشان دادن گفت وگوها، تعریف داستان یا دیگر اطلاعات استفاده می شود. عناصری چون اندازه یا جاگذاری قطعات، روند بیان داستان یا موضوع را کنترل می کند. نقاشی کارتونی و دیگر روش های تصویرگری شبیه به آن، از مرسوم ترین نقاشی ها در کامیکس هستند؛ رمان عکسی حالتی است که از عکس استفاده می کنند. حالت های معمول کامیکس شامل داستان مصور، کارتون های سرمقاله ای، کارتون دهن بسته و کتاب مصور می شود. از اواخر سدهٔ بیستم تاکنون، مجله های ضخیم تری چون رمان مصور و آلبوم های کامیک، تانکابون بیش از پیش متداول شده و کامیک اینترنتی آنلاین، نشو و نما پیدا کرده است.
هدف از ارائه کمیک انتقال مفاهیم عمیق روحی فکری به نحوی که مخاطب با آسان ترین روش آن هارا متوجه شود
تاریخ کامیک در فرهنگ های مختلف، مسیرهای متفاوتی را طی کرده است. دانشمندان بر این باورند که نخستین کامیک به دوران پیشاتاریخ و نقاشی های غار لاسکو بازمی گردد. تا اواسط سدهٔ بیستم، کامیک در آمریکا، اروپای غربی ( مخصوصاً فرانسه و بلژیک ) و ژاپن شکوفا شد. رد کامیکس در اروپا به کارتون های رودلفه تپفر در دههٔ ۱۸۳۰ بازگشته و با داستان های مصور موفقی چون ماجراهای تن تن و میلو در دههٔ ۱۹۲۰ رونق می گیرد. کامیک آمریکایی در اوایل سدهٔ بیستم به عنوان رسانه های گروهی با ظهور داستان های مصور در روزنامه ها و بعدها کتاب های مصور مجله وار ( دههٔ ۱۹۳۰ ) ، پدیدار شد. رد کارتون و کامیک ژاپنی ( "مانگا" ) به سدهٔ سیزدهم بازمی گردد. داستان های مصور نوین در سدهٔ بیستم با تقلید از کامیک غربی ایجاد شده و تا دههٔ ۱۹۳۰ مجله های مصور و مجموعه کتاب ها معمول شدند. در عصر پس از جنگ جهانی دوم، کارتونیست هایی چون اوسامو تزوکا ظهور کردند که نقش مهمی در محبوبیت کامیک در میان ژاپنی ها داشتند.