کُنگرۀ ملّی افریقا (African National Congress)
کُنگره ملّی افریقا
حزب سیاسی افریقای جنوبی، تشکیل شده در ۱۹۱۲، به منزلۀ یک سازمان ملی گرای چندنژادی با هدف گسترش دامنۀ حق رأی به همۀ مردم کشور و پایان دادن به هرگونه تبعیض نژادی. ریاست این حزب از ۱۹۹۷ بر عهدۀ تابو امبکی است. حکومت افریقای جنوبی از ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰ کنگرۀ ملی افریقا را غیرقانونی اعلام کرد. در دسامبر ۱۹۹۱، گفت وگوهایی میان این حزب و حکومت آغاز شد و در نهایت به تصویب قانون اساسی غیرنژادپرستانه در ۱۹۹۳ انجامید و کنگرۀ ملی افریقا موافقت کرد، به عنوان مقدمه ای برای استقرار کامل حکومت اکثریت، در قدرت دولت شریک باشد. در آوریل ۱۹۹۴، در نخستین انتخاباتی که همۀ افراد بالغ افریقای جنوبی در آن حق رأی داشتند، کنگرۀ ملی افریقا با احراز ۶۲ درصد آرا پیروزی چشمگیری به دست آورد و نلسون ماندلا به ریاست جمهوری برگزیده شد. نیز، در نوامبر ۱۹۹۵، در نخستین انتخاباتِ مردمی برای تعیین حکومت های محلی افریقای جنوبی، کنگرۀ ملی افریقا، با احراز۶۶.۳ درصد آرا، اکثریت را به دست آورد. در دومین انتخابات سراسری غیرنژادپرستانه ای که در ژوئن ۱۹۹۹ برگزار شد، کنگرۀ ملی افریقا ۶۶ درصد آرا را از آن خود کرد، اما نتوانست اکثریت کرسی های پارلمان را احراز کند. این حزب از راه توافق با حزب کوچکی به رهبری سرخ پوستان توانست دولتی برخوردار از اکثریت۳/۲ لازم، برای تغییر بخش هایی از قانون اساسی افریقای جنوبی، تشکیل دهد. کنگرۀ ملی افریقا با ائتلاف با جبهۀ اقلیت، که فقط یک کرسی در اختیار داشت، توانست در انتخابات ملی ۲۶۷ کرسی از مجموع ۴۰۰ کرسی پارلمان را به دست آورد و اکثــریت ۳/۲ کرسی ها را از آن خود کند. کنگرۀ ملی افریقا، اگرچه در آغاز سازمانی غیرخشونت گرا بود، از ۱۹۶۰، که در موزامبیک در حالت تبعید به موجودیت خود ادامه می داد، شاخه ای نظامی تشکیل داد که به خراب کاری و آموزش چریکی می پرداخت. پس از آزادی ماندلا از زندان و انتقال دفتر مرکزی این سازمان از زامبیا به ژوهانسبورگ، کنگرۀ ملی افریقا، در اوت ۱۹۹۰، مبارزۀ مسلحانه را به حال تعلیق درآورد. از ۱۹۹۱ نایب رئیس این حزب والتر سیسولو است. برخی از رهبران پیشین کنگرۀ ملی افریقا عبارت اند از سولومون پلاتیه، آلبرت لوتولی، و تامبو. بسیاری از رهبران زندانی این حزب در اکتبر ۱۹۸۹ آزاد شدند؛ ماندلا نیز در فوریۀ ۱۹۹۰ آزاد شد. کریس هانی از ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۳، که به قتل رسید، رهبری شاخۀ نظامی این حزب را بر عهده داشت. در اکتبر ۱۹۹۲، طرح اتهاماتی مبنی بر رفتار غیرانسانی با زندانیانی که در اردوگاه های کنگرۀ ملی افریقا در بیرون از افریقای جنوبی نگهداری می شدند، ماندلا را واداشت که هیئتی برای تحقیق تشکیل دهد. او وعده داد که به چنین بدرفتاری هایی خاتمه دهد. موفقیت کنگرۀ ملی افریقا در مذاکرات قانونی که از ۱۹۹۱ با حکومت وقت داشت، در نظر اینکاتا و سیاستمداران سفید پوست دستِ راستی تهدید به شمار می آمد. طی سال های آغازین دهۀ ۱۹۹۰، درگیری میان طرفداران کنگرۀ ملی افریقا و اینکاتا صدها کشته به جای گذاشت.
کُنگره ملّی افریقا
حزب سیاسی افریقای جنوبی، تشکیل شده در ۱۹۱۲، به منزلۀ یک سازمان ملی گرای چندنژادی با هدف گسترش دامنۀ حق رأی به همۀ مردم کشور و پایان دادن به هرگونه تبعیض نژادی. ریاست این حزب از ۱۹۹۷ بر عهدۀ تابو امبکی است. حکومت افریقای جنوبی از ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰ کنگرۀ ملی افریقا را غیرقانونی اعلام کرد. در دسامبر ۱۹۹۱، گفت وگوهایی میان این حزب و حکومت آغاز شد و در نهایت به تصویب قانون اساسی غیرنژادپرستانه در ۱۹۹۳ انجامید و کنگرۀ ملی افریقا موافقت کرد، به عنوان مقدمه ای برای استقرار کامل حکومت اکثریت، در قدرت دولت شریک باشد. در آوریل ۱۹۹۴، در نخستین انتخاباتی که همۀ افراد بالغ افریقای جنوبی در آن حق رأی داشتند، کنگرۀ ملی افریقا با احراز ۶۲ درصد آرا پیروزی چشمگیری به دست آورد و نلسون ماندلا به ریاست جمهوری برگزیده شد. نیز، در نوامبر ۱۹۹۵، در نخستین انتخاباتِ مردمی برای تعیین حکومت های محلی افریقای جنوبی، کنگرۀ ملی افریقا، با احراز۶۶.۳ درصد آرا، اکثریت را به دست آورد. در دومین انتخابات سراسری غیرنژادپرستانه ای که در ژوئن ۱۹۹۹ برگزار شد، کنگرۀ ملی افریقا ۶۶ درصد آرا را از آن خود کرد، اما نتوانست اکثریت کرسی های پارلمان را احراز کند. این حزب از راه توافق با حزب کوچکی به رهبری سرخ پوستان توانست دولتی برخوردار از اکثریت۳/۲ لازم، برای تغییر بخش هایی از قانون اساسی افریقای جنوبی، تشکیل دهد. کنگرۀ ملی افریقا با ائتلاف با جبهۀ اقلیت، که فقط یک کرسی در اختیار داشت، توانست در انتخابات ملی ۲۶۷ کرسی از مجموع ۴۰۰ کرسی پارلمان را به دست آورد و اکثــریت ۳/۲ کرسی ها را از آن خود کند. کنگرۀ ملی افریقا، اگرچه در آغاز سازمانی غیرخشونت گرا بود، از ۱۹۶۰، که در موزامبیک در حالت تبعید به موجودیت خود ادامه می داد، شاخه ای نظامی تشکیل داد که به خراب کاری و آموزش چریکی می پرداخت. پس از آزادی ماندلا از زندان و انتقال دفتر مرکزی این سازمان از زامبیا به ژوهانسبورگ، کنگرۀ ملی افریقا، در اوت ۱۹۹۰، مبارزۀ مسلحانه را به حال تعلیق درآورد. از ۱۹۹۱ نایب رئیس این حزب والتر سیسولو است. برخی از رهبران پیشین کنگرۀ ملی افریقا عبارت اند از سولومون پلاتیه، آلبرت لوتولی، و تامبو. بسیاری از رهبران زندانی این حزب در اکتبر ۱۹۸۹ آزاد شدند؛ ماندلا نیز در فوریۀ ۱۹۹۰ آزاد شد. کریس هانی از ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۳، که به قتل رسید، رهبری شاخۀ نظامی این حزب را بر عهده داشت. در اکتبر ۱۹۹۲، طرح اتهاماتی مبنی بر رفتار غیرانسانی با زندانیانی که در اردوگاه های کنگرۀ ملی افریقا در بیرون از افریقای جنوبی نگهداری می شدند، ماندلا را واداشت که هیئتی برای تحقیق تشکیل دهد. او وعده داد که به چنین بدرفتاری هایی خاتمه دهد. موفقیت کنگرۀ ملی افریقا در مذاکرات قانونی که از ۱۹۹۱ با حکومت وقت داشت، در نظر اینکاتا و سیاستمداران سفید پوست دستِ راستی تهدید به شمار می آمد. طی سال های آغازین دهۀ ۱۹۹۰، درگیری میان طرفداران کنگرۀ ملی افریقا و اینکاتا صدها کشته به جای گذاشت.
wikijoo: کنگره_ملی_افریقا