کوارتت زهی شماره ۱ (اسمتانا). کوارتت زهی شماره ۱ ( "زندگی من"به زبان چکی: "Z mého života" ) در می مینور، یک اثر چهار موومانی مجلسی متعلق به موسیقی دورهٔ رمانتیک است که در سال ۱۸۷۶ توسط آهنگساز اهل چک، بدریخ اسمتانا، نوشته شده است.
پس از اینکه اسمتانا ناشنوا می شود در سال ۱۸۷۶ از پراگ به «یابکینیتسه» نقل مکان می کند. در پاییز همان سال، ساختن این کار را آغاز می کند. استفاده از ۴ ساز که باهم به گفتگو می پردازند مثل یک دایرهٔ دوستانه است. اسمتانا در ۲۹ دسامبر ۱۸۷۶ این کار را تکمیل می کند. اولین اجرای این قطعه به شکل خصوصی در سال ۱۸۷۸ اجرا می شود که ویولنیست اش، آنتونین دورژاک بوده است. اجرای عمومی این کوارتت در سال ۱۸۷۹ بوده. این کار شبه - اتوبیوگرافی است که از ادوار مختلف دورهٔ زندگی خودش الهام گرفته. از خصایص جالب این کار، استفادهٔ ویولای سولو در ابتدای موومان اول است و در موومان آخر «هارمونیک می» برای ویلن اول که بیانگر سوت در گوش اسمتانا بوده که خبر از ناشنواییش می داده است.
این کوارتت چهار موومان دارد که عبارتند از:
• آلِگرو ویوو آپاسیوناتو ( Allegro vivo appassionato )
• آلِگرو مودِراتو برای رقص لهستانی ( Allegro moderato à la Polka )
• لارگو سوستِنوتو ( Largo sostenuto )
• ویواچه ( Vivace )
پس از اینکه اسمتانا ناشنوا می شود در سال ۱۸۷۶ از پراگ به «یابکینیتسه» نقل مکان می کند. در پاییز همان سال، ساختن این کار را آغاز می کند. استفاده از ۴ ساز که باهم به گفتگو می پردازند مثل یک دایرهٔ دوستانه است. اسمتانا در ۲۹ دسامبر ۱۸۷۶ این کار را تکمیل می کند. اولین اجرای این قطعه به شکل خصوصی در سال ۱۸۷۸ اجرا می شود که ویولنیست اش، آنتونین دورژاک بوده است. اجرای عمومی این کوارتت در سال ۱۸۷۹ بوده. این کار شبه - اتوبیوگرافی است که از ادوار مختلف دورهٔ زندگی خودش الهام گرفته. از خصایص جالب این کار، استفادهٔ ویولای سولو در ابتدای موومان اول است و در موومان آخر «هارمونیک می» برای ویلن اول که بیانگر سوت در گوش اسمتانا بوده که خبر از ناشنواییش می داده است.
این کوارتت چهار موومان دارد که عبارتند از:
• آلِگرو ویوو آپاسیوناتو ( Allegro vivo appassionato )
• آلِگرو مودِراتو برای رقص لهستانی ( Allegro moderato à la Polka )
• لارگو سوستِنوتو ( Largo sostenuto )
• ویواچه ( Vivace )
کوارتت زهی شماره ۱ (بتهوون). کوارتت زهی شماره ۱، اثر لودویگ فان بتهوون، در فا ماژور، اُپوس ۱۸، شمارهٔ ۱، یک کوارتت زهی برای دو ویولن، یک ویولا، و یک ویولنسل است که آهنگساز آن را میان سال های ۱۷۹۸ و ۱۸۰۰ در چهار موومان تصنیف کرد و در سال ۱۸۰۱ انتشار یافت.
بتهوون این کوارتت و باقیِ پنج کوارتتِ اپوس ۱۸ را به شاهزاده یوزف فرانتس فون لوبکوویتس تقدیم کرد.
کوارتت زهی شماره ۱ چهار موومان دارد:
• آلگرو کُن بریو ( در فا ماژور )
• آداژیو آفِتّوئوزو اِد آپاسیوناتو ( در رِ ماژور )
• اسکرتسو: آلگرو مولتو ( در فا ماژور )
• آلگرو ( در فا ماژور )
اجرای کاملِ این اثر حدود ۲۸ دقیقه طول می کشد.
بتهوون این کوارتت را یک بار نوشت و سپس در آن تغییراتی داد و به عنوان اُپوس ۱۸، شمارهٔ ۱ انتشار داد. کوارتت زهی شمارهٔ ۱ بتهوون، مشهورترین کوارتت زهیِ او از میان کوارتت های نخستینش به شمار می رود. موومان آغازیِ این کوارتت در فا ماژور، آلگرویی درخشان با فرم سونات است. سپس، موومانی کُند ( آداژیو ) در ر مینور می آید که فرم آن نیز سونات است و به گفتهٔ کارل آمِندا ( به آلمانی: Karl Amenda ) ، دوست بتهوون، آهنگساز آن را از صحنهٔ سرداب مردگان در نمایش نامهٔ رومئو و ژولیت اثر ویلیام شکسپیر الهام گرفته است. سومین موومان این کوارتت، موومانی چالاک در فا ماژور، اسکِرتسویی به فرم ABA است. سرانجام، فینالِ گردبادگونهٔ این کوارتت، فرم سونات - روندو دارد و بخش بسط و گسترش آن اغلب دارای بافت پلی فونیک است. [ ۱]
بتهوون، در طول زندگی خود، شانزده کوارتت زهی آفرید. این آثار دارای نوآوری بسیار و حالتِ تِماتیک است. او در سه کوارتت پایانیِ خود، بار دیگر از قراردادهای کلاسیک پا فراتر گذاشت و کوارتت هایی با پنج، شش، و هفت موومان آفرید ( کوارتت های زهیِ اُپوس ۱۳۲، اُپوس ۱۳۰، و اُپوس ۱۳۱ ) .
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبتهوون این کوارتت و باقیِ پنج کوارتتِ اپوس ۱۸ را به شاهزاده یوزف فرانتس فون لوبکوویتس تقدیم کرد.
کوارتت زهی شماره ۱ چهار موومان دارد:
• آلگرو کُن بریو ( در فا ماژور )
• آداژیو آفِتّوئوزو اِد آپاسیوناتو ( در رِ ماژور )
• اسکرتسو: آلگرو مولتو ( در فا ماژور )
• آلگرو ( در فا ماژور )
اجرای کاملِ این اثر حدود ۲۸ دقیقه طول می کشد.
بتهوون این کوارتت را یک بار نوشت و سپس در آن تغییراتی داد و به عنوان اُپوس ۱۸، شمارهٔ ۱ انتشار داد. کوارتت زهی شمارهٔ ۱ بتهوون، مشهورترین کوارتت زهیِ او از میان کوارتت های نخستینش به شمار می رود. موومان آغازیِ این کوارتت در فا ماژور، آلگرویی درخشان با فرم سونات است. سپس، موومانی کُند ( آداژیو ) در ر مینور می آید که فرم آن نیز سونات است و به گفتهٔ کارل آمِندا ( به آلمانی: Karl Amenda ) ، دوست بتهوون، آهنگساز آن را از صحنهٔ سرداب مردگان در نمایش نامهٔ رومئو و ژولیت اثر ویلیام شکسپیر الهام گرفته است. سومین موومان این کوارتت، موومانی چالاک در فا ماژور، اسکِرتسویی به فرم ABA است. سرانجام، فینالِ گردبادگونهٔ این کوارتت، فرم سونات - روندو دارد و بخش بسط و گسترش آن اغلب دارای بافت پلی فونیک است. [ ۱]
بتهوون، در طول زندگی خود، شانزده کوارتت زهی آفرید. این آثار دارای نوآوری بسیار و حالتِ تِماتیک است. او در سه کوارتت پایانیِ خود، بار دیگر از قراردادهای کلاسیک پا فراتر گذاشت و کوارتت هایی با پنج، شش، و هفت موومان آفرید ( کوارتت های زهیِ اُپوس ۱۳۲، اُپوس ۱۳۰، و اُپوس ۱۳۱ ) .
