کوارتت زهی شماره ۳ (بتهوون). کوارتت زهی شماره ۳، اثر لودویگ فان بتهوون، در رِ ماژور، اُپوس ۱۸، شمارهٔ ۳، یک کوارتت زهی برای دو ویولن، یک ویولا، و یک ویولنسل است که آهنگساز آن را میان سال های ۱۷۹۸ و ۱۸۰۰ در چهار موومان تصنیف کرد و در سال ۱۸۰۱ انتشار یافت. گرچه در نام این کوارتت «شماره ۳» ذکر شده، نخستین کوارتت زهی ای است که بتهوون تصنیف کرده است.
بتهوون کوارتت های شش گانهٔ اپوس ۱۸ ( ازجمله این کوارتت ) را به شاهزاده یوزف فرانتس فون لوبکوویتس تقدیم کرد.
کوارتت زهی شماره ۳ چهار موومان دارد:
• آلگرو ( در ر ماژور )
• آداژیو کانتابیله ـ آلگرو ـ تِمپوی اول ( در دو ماژور )
• آلگرو ( در رِ ماژور )
• پرِستو ( در رِ ماژور )
مایکل اشتاینبرگ ( ۱۹۲۸–۲۰۰۹ ) ، موسیقی شناس و منتقد موسیقی، دربارهٔ این اثر گفته است: «، این لطیف ترین و مؤثرترین اثرِ غنایی است»، [ ۱] به استثنای موومان چهارم، که در آن، «بتهوون ابتدا ایدهٔ تغییر مرکز ثقل به سمتِ پایانِ یک اثرِ چندموومانه سوق می دهد». [ ۲]
موومان اول با زمینه ای ملایم و آرام آغاز می شود:
بازگشت این زمینه در آغازِ تکرار، آن را در پرتوی کاملاً متفاوت نشان می دهد. فیلیپ رادکلیف[ ۳] ( ۱۹۶۵، ص۲۴ ) این لحظه را به عنوان «تصوری زیبا» توصیف می کند. [ ۴] برستاین[ ۵] ( ۱۹۹۸، ص۲۹۵ ) پیشرفتِ هارمونیکِ چشمگیر و غیرمعمول در پایانِ بخشِ گشایش را «نفس گیر» توصیف می کند. [ ۶]
تفسیرِ دوبارهٔ ناگهانیِ دو دیِز، نوعی بحرانِ تونال را ایجاد می کند که انشعابِ ساختاریِ عمیقی در سراسرِ موومان را باعث می شود. بتهوون در این کوارتت، با شیوهٔ بی نظیرِ خود در رویارویی با پیامدهای این استراتژیِ غیرمعمول، دین خود را به استادش، یوزف هایدن، ادا می کند. همچنین، خلاقیتِ فردیِ خارق العاده و بینشِ هنریِ نبوغ آمیزِ آهنگساز به وضوح در آن دیده می شود. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبتهوون کوارتت های شش گانهٔ اپوس ۱۸ ( ازجمله این کوارتت ) را به شاهزاده یوزف فرانتس فون لوبکوویتس تقدیم کرد.
کوارتت زهی شماره ۳ چهار موومان دارد:
• آلگرو ( در ر ماژور )
• آداژیو کانتابیله ـ آلگرو ـ تِمپوی اول ( در دو ماژور )
• آلگرو ( در رِ ماژور )
• پرِستو ( در رِ ماژور )
مایکل اشتاینبرگ ( ۱۹۲۸–۲۰۰۹ ) ، موسیقی شناس و منتقد موسیقی، دربارهٔ این اثر گفته است: «، این لطیف ترین و مؤثرترین اثرِ غنایی است»، [ ۱] به استثنای موومان چهارم، که در آن، «بتهوون ابتدا ایدهٔ تغییر مرکز ثقل به سمتِ پایانِ یک اثرِ چندموومانه سوق می دهد». [ ۲]
موومان اول با زمینه ای ملایم و آرام آغاز می شود:
بازگشت این زمینه در آغازِ تکرار، آن را در پرتوی کاملاً متفاوت نشان می دهد. فیلیپ رادکلیف[ ۳] ( ۱۹۶۵، ص۲۴ ) این لحظه را به عنوان «تصوری زیبا» توصیف می کند. [ ۴] برستاین[ ۵] ( ۱۹۹۸، ص۲۹۵ ) پیشرفتِ هارمونیکِ چشمگیر و غیرمعمول در پایانِ بخشِ گشایش را «نفس گیر» توصیف می کند. [ ۶]
تفسیرِ دوبارهٔ ناگهانیِ دو دیِز، نوعی بحرانِ تونال را ایجاد می کند که انشعابِ ساختاریِ عمیقی در سراسرِ موومان را باعث می شود. بتهوون در این کوارتت، با شیوهٔ بی نظیرِ خود در رویارویی با پیامدهای این استراتژیِ غیرمعمول، دین خود را به استادش، یوزف هایدن، ادا می کند. همچنین، خلاقیتِ فردیِ خارق العاده و بینشِ هنریِ نبوغ آمیزِ آهنگساز به وضوح در آن دیده می شود. [ ۷]
