کوه کان

لغت نامه دهخدا

کوه کان. ( نف مرکب ) یعنی کوهکن و کان به معنی کنده نیز آمده و به فتح کاف مرادف کن ، لیکن از ضرورت شعر است. ( آنندراج ). کوهکن. کهکان. ( فرهنگ فارسی معین ) :
ز آرزوی کف راد تو ز کان گهر
گهر برآمد بی کوه کان و بی میتین.
فرخی ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

کوهکن کهکان .

فرهنگ عمید

= کوهکن

پیشنهاد کاربران

باسلام و احترام
ایل کوهکن در ایران ( سیستان و بلوچستان - خراسان های شمالی جنوبی مرکزی - سرخس - گلستان و مازندران - سمنان - دامغان - یزد - اصفهان - فارس - کرمانشاه )
و همچنین ترکمنستان - افغانستان و تعدادی هم در پاکستان ساکن هستند.

بپرس