خاکی که یافت سایه حزم تو زآن سپس
زو باد کوهکن نبرد در هوا غبار.
سنائی.
زور جان کوه کن شق الحجرزورجان جان در انشق القمر.
( مثنوی چ رمضانی ص 32 ).
وآنکه هست از پیشه صبر و شکیب کوه اندوه و بلا را کوهکن.
هاتف ( فرهنگ فارسی معین ).
|| اسب را نیز گویند. ( ناظم الاطباء ). اسب قوی. ( فرهنگ فارسی معین ). اسبی که کوهها را طی کند : رام زین و خوش عنان و کش خرام و تیزگام
شَخ نورد و راهجوی و سیل بُرّ و کوهکن.
منوچهری ( دیوان چ دبیرسیاقی ص 82 ).
کوهکن. [ ک َ ] ( اِخ ) لقب «فرهاد». زیرا که خسروپرویز به فریب وعده وصل شیرین ، کوه بیستون را از فرهاد کندانیده و راه هموار پیدا ساخته بود. ( از آنندراج ) ( از غیاث ). فرهاد عاشق شیرین. ( ناظم الاطباء ). لقب فرهاد عاشق شیرین. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) :
درآمد کوهکن مانند کوهی
کز او آمد خلایق را شکوهی.
نظامی.
چو شه بشنید قول انجمن راطلب فرمود کردن کوهکن را.
نظامی.
سواری سرافراز از آن گروه بر آن کوهکن راند مانند کوه.
نظامی.
درآمد به طیاره کوهکن فرس پیل بالا و شه پیلتن.
نظامی.
چو خسرو از لب شیرین نمی برد مقصودقیاس کن که به فرهاد کوهکن چه رسد.
سعدی.
مرا که قوت کاهی نه کی دهد زنهاربلای عشق که فرهاد کوهکن بکشد.
سعدی.
کوهکن شهره نگردید به شیرین کاری تا که گلگون رخش از تیشه فرهاد نشد.
کمالی.
، کوه کن. [ ک َ ] ( اِخ ) دهی از دهستان طارم بالا که در بخش سیردان شهرستان زنجان واقع است و 141 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2 ).