[ویکی نور] سید محمدرضا گلپایگانی، از مراجع تقلید شیعه، در روز دوشنبه هشتم ماه ذی قعده سال 1316ق، در روستای «گوگد» که در 6 کیلومتری شهرستان گلپایگان قرار دارد، در خانواده علم و سیادت و تقوا دیده به جهان گشود. پدر ایشان مرحوم سید محمدباقر گلپایگانی از روحانیون متقی و پارسای محل بشمار می رفت تا آنجا که به او لقب امام داده بودند.
گویا وی تا سن 64 سالگی فرزند ذکوری نداشت و سرانجام بعد از تشرف به آستان قدس رضوی و توسل به عنایات امام هشتم(ع) خداوند به او فرزند ذکوری لطف فرمود که نام او را محمدرضا نهاد. متأسفانه دیری نپایید که این کودک خردسال در سه سالگی سایه مادر و در 9 سالگی سایه پدر را از دست داد و غبار یتیمی بر چهره او نشست، ولی سختی های دوران کودکی او را آبدیده ساخت تا بتواند انسان مقاومی باشد و در مقابل حوادث و رویدادها کوه آسا بایستد.
حضرت آیت الله گلپایگانی در زادگاه خویش (گلپایگان) پس از خواندن مقدمات به تحصیل علوم دینی پرداخت و در این میان از اساتید خود به ویژه دو استاد بزرگش بهره بیشتری برد:
شرایط تحصیلی آیت الله گلپایگانی به مرحله ای رسید که ناگزیر گشت از زادگاه خویش به مرکز علمی بزرگ تری هجرت نماید و در آنجا تحصیل کند. در آن ایام مرحوم آیت الله العظمی حایری یزدی حوزه ای را در اراک از سال 1332ق، تأسیس کرده و آوازه آن در منطقه پیچیده بود. از این جهت آیت الله گلپایگانی در سال 1336ق، در 20 سالگی وارد حوزه اراک گردید و علاوه بر استفاده از محضر درس مرحوم ملا محمدتقی گوگدی از دروس آیت الله حایری بهره گرفته و تا سال 1340ق، در آن شهر اقامت گزید.
در سال 1340ق، برابر با فروردین ماه 1301ش، آیت الله حایری به جهت زیارت آرامگاه دخت گرامی موسی بن جعفر(ع) به قم مشرف شدند. علما و بزرگان قم از ایشان درخواست کردند که در قم اقامت گزیده و حوزه را به اینجا منتقل سازد. آیت الله حایری بنا گذاشت که در این مورد استخاره ای کند. وقتی قرآن را گشود، این آیه آمد: «و ائتونی بأهلکم أجمعین» (یوسف: 93).
گویا وی تا سن 64 سالگی فرزند ذکوری نداشت و سرانجام بعد از تشرف به آستان قدس رضوی و توسل به عنایات امام هشتم(ع) خداوند به او فرزند ذکوری لطف فرمود که نام او را محمدرضا نهاد. متأسفانه دیری نپایید که این کودک خردسال در سه سالگی سایه مادر و در 9 سالگی سایه پدر را از دست داد و غبار یتیمی بر چهره او نشست، ولی سختی های دوران کودکی او را آبدیده ساخت تا بتواند انسان مقاومی باشد و در مقابل حوادث و رویدادها کوه آسا بایستد.
حضرت آیت الله گلپایگانی در زادگاه خویش (گلپایگان) پس از خواندن مقدمات به تحصیل علوم دینی پرداخت و در این میان از اساتید خود به ویژه دو استاد بزرگش بهره بیشتری برد:
شرایط تحصیلی آیت الله گلپایگانی به مرحله ای رسید که ناگزیر گشت از زادگاه خویش به مرکز علمی بزرگ تری هجرت نماید و در آنجا تحصیل کند. در آن ایام مرحوم آیت الله العظمی حایری یزدی حوزه ای را در اراک از سال 1332ق، تأسیس کرده و آوازه آن در منطقه پیچیده بود. از این جهت آیت الله گلپایگانی در سال 1336ق، در 20 سالگی وارد حوزه اراک گردید و علاوه بر استفاده از محضر درس مرحوم ملا محمدتقی گوگدی از دروس آیت الله حایری بهره گرفته و تا سال 1340ق، در آن شهر اقامت گزید.
در سال 1340ق، برابر با فروردین ماه 1301ش، آیت الله حایری به جهت زیارت آرامگاه دخت گرامی موسی بن جعفر(ع) به قم مشرف شدند. علما و بزرگان قم از ایشان درخواست کردند که در قم اقامت گزیده و حوزه را به اینجا منتقل سازد. آیت الله حایری بنا گذاشت که در این مورد استخاره ای کند. وقتی قرآن را گشود، این آیه آمد: «و ائتونی بأهلکم أجمعین» (یوسف: 93).