گنده مغز

لغت نامه دهخدا

گنده مغز. [ گ َ دَ / دِ م َ ] ( ص مرکب ) گنده دماغ. متکبر. سرکش :
تو گنده مغز شعری و او گنده مغز شرع
با وی به گنده مغزی همچون ترازویی.
سوزنی.
با آن دو گنده مغز بود حشر آن کسی
کز دست دیو خورده بود کوکنار و بنگ.
سوزنی ( دیوان چ 1338 ص 233 ).
ماخولیا گرفته و مصروع و گنده مغز
زرداب خورده چون عسلی پیس چون زنار.
سوزنی.
گر نبودی جذب موش گنده مغز
عیشها کردی درون آب چغز.
مولوی.

فرهنگ فارسی

متکبر با افاده گنده دماغ : با آن دو گنده مغز بود حشر آن کسی کز دست دیو خورده بود کوکنار و بنگ . ( سوزنی )

فرهنگ عمید

متکبر، مغرور، گنده دماغ.

پیشنهاد کاربران

بپرس