گوهرنگار

فرهنگ اسم ها

لغت نامه دهخدا

گوهرنگار. [ گ َ / گُو هََ ن ِ ] ( نف مرکب ) نگارنده گوهر. || ( ن مف مرکب ) به گوهر نگارشده. گوهرآگین. مرصع. ( بهار عجم ) مزین به گوهر. گوهرنشانده. ( آنندراج ) :
ز زرین و سیمین گوهرنگار
ز دینار و از گوهر شاهوار.
فردوسی.
یکی تخت پیروزه میش سار
یکی خسروی تاج گوهرنگار.
فردوسی.
همان جامه دیبای چینی هزار
از او پنج زربفت گوهرنگار.
فردوسی.
بلورینه تختی درّ شاهوار
بتی بر وی از زرّ گوهرنگار.
اسدی.
و اندر نبرد خنجر گوهرنگار تو
از رنگ خون دشمن سازد نگار ملک.
مسعودسعد.
چو زین آبگون چرخ گوهرنگار
گذشته ز سالش دو پنج و چهار.
اسدی.
باد مسلم شده کف و بنان ترا
خنجر گوهرنگار خامه گوهرفشان.
خاقانی.
نخست از جواهر درآمد به کار
که دراعه و درع گوهرنگار.
نظامی.
در معاطف عاطف و مواقف اجلال ، سه مربط فیل با اجلال زرتار و هودج گوهرنگار. ( از دره نادره چ شهیدی ص 484 ).
- گنبد گوهرنگار ؛ آسمان پرستاره :
گشت بساط ثناش مرکز عودی لباس
گشت ضمان بقاش گنبد گوهرنگار.
خاقانی.
- چرخ گوهرنگار ؛ آسمان پرستاره.

فرهنگ فارسی

۱ - ( صفت ) نگارند. جواهر زینت دهند. گوهر . ۲ - مزین بجواهر مرصع گوهر نشانده : تاجی گوهر نگار بر سر نهاد .

فرهنگ عمید

۱. چیزی که آن را با جواهر زینت داده باشند.
۲. [مجاز] گریان.

پیشنهاد کاربران

بپرس