یز

لغت نامه دهخدا

یز. [ ی َ ] ( اِ ) گیاهی خاردار که به تازی ثمام گویند و آن را بر اطراف خیمه و دیگر جایها گذارند تا مردمان و جانوران آمد شد نتوانند نمود. ( ناظم الاطباء ). گیاهی باشد پرخار که بر اطراف خیمه و جایگاهی نهند که مردم و جانور نتواند آمد. ( فرهنگ جهانگیری ) ( برهان ) ( آنندراج ). یزبن. جلیله و عصاره آن را عبیبه گویند. ( یادداشت مؤلف ). ثمام. ثمامة. ثمه. یثموم. عرف. ( منتهی الارب ). و رجوع به یزبن شود.
یز. [ ی ِ زُ ] ( اِخ ) هکاای دُ . جزیره بزرگی است در شمال ژاپن دارای دو میلیون و هفتصد هزار سکنه. شهرهای عمده آن هاک ُ داتِه و اُتارو است. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به یزو شود.

فرهنگ فارسی

جزیره بزرگیست در شمال ژاپن دارای دو میلیون و هفتصد هزار سکنه شهرهای عمده آن هاک داته و اتارو است

پیشنهاد کاربران

در گویش محلی یزدی ، به یزد ، یز می گویند
"یز" ( yaz ) ، و در زبانِ اوستا به معنی پرستش و این یک نام کهن ایرانی زرتشتی برای دختران نیز می باشد

بپرس