یهودیه

یهودیه (استان روم). استان رومیِ یهودیه ( به لاتین: Judea ) ، نام استانی است در منطقه یهودیه شامل مناطق پادشاهی ادوم و مناطق اسبق حشمونیان و پادشاهی هرودین های یهودیه می شود. نام این استان برگرفته از پادشاهی یهودا در قرن ۶ پس از میلاد است. این استان در زمان پونتیوس پیلاطس در سال ۶ میلادی تحت انقیاد امپراتوری درآمد و تا سال ۱۳۵ و شورش بارکوخبا ادامه یافت.

یهودیه (اصفهان). یَهودیّه (اصفهان)
بخش قدیمی اصفهان و منزلگاه اولیه یهودیان پس از آن که کوروش آنان را از اسارت بختنصر آزاد کرد. پس از آزادی، بخشی از یهودیان به سوی فلات ایران روانه شدند. آنان مقداری از آب و خاک بیت المقدس را به همراه داشتند و آب و خاک شهرهای مسیر خود را با آن می سنجیدند. سرانجام خاک و آب اصفهان را هم سنگ قدس یافتند و در محلی به نام بنیحنا (واژه ای عربی به معنی فرود آیید) بار افکندند که بعدها یهودیه نامیده شد. این ناحیه منطقه ای بایر بود که یهودیان آن را آباد کردند و نزدیک جی قرار داشت. در یهودیه چاه آب بسیار بود و از این رو یهودیه ثروتمند و آبادان شد. چنان که خراج سالیانۀ آن پس از اسلام رقم سنگینی بود. بعدها نام این محله به گوش بر، جوش بر، یا جوباره تبدیل شد.

یهودیه (فلسطین). یَهودیِّه (فلسطین)(Judaea)
نامی که در دوران امپراتوری های آشور، کلده، هخامنشی و یونان و روم به جنوبی ترین منطقۀ سرزمین فلسطین اطلاق می شد و اکنون بین اسرائیل و اُردُن تقسیم شده است. درّه ای است سرسبز با پستی و بلندی طبیعی که به سوی شرق و غرب رود اردن کشیده شده است. اکنون منطقه ای کشاورزی است که در آن گندم، جو، و زیتون کشت می شود. هنوز برخی از این نام برای اشاره به بخش جنوبی کرانۀ باختری رود اردن استفاده می کنند. کشور یهودیِّه را در اصل قبیلۀ عبرانی به نام یَهودا تأسیس کرد؛ اما بابِلی ها آن جا را فتح کردند (۸۵۷پ م). یهودیان تبعیدی پس از پیروزی کوروش هخامنشی از بابل به آن جا بازگشتند (۵۳۷پ م). این ناحیه قلمرو مملکتی تحت سلطۀ مَکابی ها شد (۶۱۵پ م)؛ در ۶۳پ م جزو ایالات امپراتوری روم شد. در جنگ های خسروپرویز ساسانی با امپراتوری بیزانس، بخشی از ایران شد. در دوران اسلامی هویت مستقلی نداشت و تا پایان امپراتوری عثمانی بخشی از فلسطین بود.