۱۷پی هولمز ( به انگلیسی: Comet Holmes ) دنباله داری دوره ای در سامانه خورشیدیمان است، که توسط منجم آماتور بریتانیائی ادوین هولمز در ۶ نوامبر ۱۸۹۲ کشف شده است. فقط در مدت ۴۲ ساعت در اکتبر ۲۰۰۷، از قدر حدود ۱۷ به حدود ۲٫۸ درخشان شده است. این به مفهوم تغییر درخشندگی بیش از نیم میلیون بار است. و این شناخته ترین واپاشی یک دنباله دار است. در ۹ نوامبر ۲۰۰۷، برای مدتی گیسوی هولمز وسیع ترین جرم دستگاه خورشیدی بود، حتی وسیع تر از خورشید. ( اگر چه در استانداردهای دستگاه خورشیدی، جرم دنباله دار بسیار کم است )
ادوین هولمز به طور منظم کهکشان آندرومدا ( M31 ) را رصد می کرد، او در ۶ نوامبر ۱۸۹۲ در حالی که M31 را رصد می کرد دنباله دار ۱۷پی هولمز را کشف کرد. ادوین هولمز توانست این دنباله دار را کشف کند چون قدر آن مشابه واپاشی ۲۰۰۷ دچار تغییر شده بود، ۱۷پی هولمز قبل از محو شدن از حد دیدپذیری به مدت چند هفته با قدر ۴ تا ۵ درخشان شده بود.
کشف دنباله دار توسط ادوارد والتر ماندر ( رصد خانه سلطنتی، گرینویچ، انگلستان ) ، ویلیام هنری ماو ( انگلستان ) ، کید ( برام لی، انگلستان ) مورد تأیید قرار گرفت، و کشف های مستقل دیگری در ۸ نوامبر توسط توماس داوید اندرسون ( ادینبورگ، اسکاتلند ) و در ۹ نوامبر توسط مایک برون ( ویلکس، آمریکا ) ، و جون اِوِن داویسون ( ماکای، کوئنزلند، استرالیا ) انجام شده بود.
اولین مدارهای بیضی شکل ۱۷پی هولمز توسط هنریچ کریتز و جِورج ماری سِیرل مستقلانه محاسبه شده بودند. سرانجام تاریخ حضیض، ۱۳ ژوئن و دروه تناوب مداری، ۶٫۹ سال تعیین شد.
دنباله دار ۱۷پی هولمز در سال های ۱۸۹۹ و ۱۹۰۶ رصد شده بود، اما بعد از ۱۹۰۶ تا وقتی که در ۱۶ ژولای ۱۹۶۴ توسط الزابت رِاُمِر ( رصدخانه دریایی آمریکا، فلاگ ستاف، آریزونا، آمریکا ) بازیافت شد گم شده بود. با کمک پیش بینی های کامپیوتری برین جی مارسدن، دنباله دار پس از هر برگشتِ مجدد، رصد شده است.
بین ۲۳ – ۲۴ اکتبر ۲۰۰۷، دنباله دار هولمز خیلی درخشان تر شد، فقط در مدت چند ساعت از قدر ۱۷ به قدر ۲٫۵ رسید؛ یعنی حدود ۱۵ قدر یا یک میلیون بار درخشان تر از شب قبل. خبر این فوران عظیم به سرعت در اینترنت پخش می شود و منجمان آماتور و اخترشناسان حرفه ای با گرایش رصد و تحلیل دنباله دارها در کشورهای مختلف منتظر شب می مانند تا در آسمان صاف هولمز را جستجو کنند. دنباله دار که تا شب قبل، فقط با تلسکوپ های بزرگ تر از یک متر دیده می شد حالا حتی از بزرگ ترین شهرهای جهان با چشم غیر مسلح همچون ستاره ای از قدر دوم پیدا بود. اولین شخصی که این تغییر را گزارش کرد جی ای هنری کوئز سانتانا از تِنِریف در کانرای ایسلند بود؛ او در تصویر سی سی دی از دنباله دار کم فروغ هولمز پدیده عجیبی را می بیند. دنباله دار که تا ساعاتی قبل از قدر ۱۷ و دور از دسترس بیشتر تلسکوپهای آماتوری بود، اکنون به قدر ۱۰ رسیده است. او به سرعت گزارش خود را به رصدگران دیگر و گروه اینترنتی رصدگران دنباله دار می فرستد. دقایقی بعد رامون نِوز از بارسلونا قدر دنباله دار را ۷٫۳ اطلاع داد. ساعاتی بعد رصدگری از ژاپن آن را از قدر ۷ گزارش می کند و کمتر از ۲۴ بعد در شامگاه ۲۴ اکتبر رصدگرانی از اروپا و ایران آن را ناباورانه از قدر ۲٫۵ می بینند. مشاهده آن به آسانی با چشم برهنه به صورت ستاره ای زرد رنگ در برساووش امکان داشت، و در ۲۵ اکتبر ۱۷پی هولمز به عنوان سومین ستاره درخشان در آن صورت فلکی مطرح شد. هولمز از ابتدای شب تا سپیده دم در آسمان شمالی دیده می شد و هزاران هزار رصدگر با چشم برهنه یا ابزارهای پیچیده، حتی از برخی عرض های نیم کره جنوبی، به تماشای تحول آن نشستند. این فوران سریع یکی از عجیب ترین پدیده های تاریخ نجوم، دست کم در یک قرن گذشته بوده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفادوین هولمز به طور منظم کهکشان آندرومدا ( M31 ) را رصد می کرد، او در ۶ نوامبر ۱۸۹۲ در حالی که M31 را رصد می کرد دنباله دار ۱۷پی هولمز را کشف کرد. ادوین هولمز توانست این دنباله دار را کشف کند چون قدر آن مشابه واپاشی ۲۰۰۷ دچار تغییر شده بود، ۱۷پی هولمز قبل از محو شدن از حد دیدپذیری به مدت چند هفته با قدر ۴ تا ۵ درخشان شده بود.
کشف دنباله دار توسط ادوارد والتر ماندر ( رصد خانه سلطنتی، گرینویچ، انگلستان ) ، ویلیام هنری ماو ( انگلستان ) ، کید ( برام لی، انگلستان ) مورد تأیید قرار گرفت، و کشف های مستقل دیگری در ۸ نوامبر توسط توماس داوید اندرسون ( ادینبورگ، اسکاتلند ) و در ۹ نوامبر توسط مایک برون ( ویلکس، آمریکا ) ، و جون اِوِن داویسون ( ماکای، کوئنزلند، استرالیا ) انجام شده بود.
اولین مدارهای بیضی شکل ۱۷پی هولمز توسط هنریچ کریتز و جِورج ماری سِیرل مستقلانه محاسبه شده بودند. سرانجام تاریخ حضیض، ۱۳ ژوئن و دروه تناوب مداری، ۶٫۹ سال تعیین شد.
دنباله دار ۱۷پی هولمز در سال های ۱۸۹۹ و ۱۹۰۶ رصد شده بود، اما بعد از ۱۹۰۶ تا وقتی که در ۱۶ ژولای ۱۹۶۴ توسط الزابت رِاُمِر ( رصدخانه دریایی آمریکا، فلاگ ستاف، آریزونا، آمریکا ) بازیافت شد گم شده بود. با کمک پیش بینی های کامپیوتری برین جی مارسدن، دنباله دار پس از هر برگشتِ مجدد، رصد شده است.
بین ۲۳ – ۲۴ اکتبر ۲۰۰۷، دنباله دار هولمز خیلی درخشان تر شد، فقط در مدت چند ساعت از قدر ۱۷ به قدر ۲٫۵ رسید؛ یعنی حدود ۱۵ قدر یا یک میلیون بار درخشان تر از شب قبل. خبر این فوران عظیم به سرعت در اینترنت پخش می شود و منجمان آماتور و اخترشناسان حرفه ای با گرایش رصد و تحلیل دنباله دارها در کشورهای مختلف منتظر شب می مانند تا در آسمان صاف هولمز را جستجو کنند. دنباله دار که تا شب قبل، فقط با تلسکوپ های بزرگ تر از یک متر دیده می شد حالا حتی از بزرگ ترین شهرهای جهان با چشم غیر مسلح همچون ستاره ای از قدر دوم پیدا بود. اولین شخصی که این تغییر را گزارش کرد جی ای هنری کوئز سانتانا از تِنِریف در کانرای ایسلند بود؛ او در تصویر سی سی دی از دنباله دار کم فروغ هولمز پدیده عجیبی را می بیند. دنباله دار که تا ساعاتی قبل از قدر ۱۷ و دور از دسترس بیشتر تلسکوپهای آماتوری بود، اکنون به قدر ۱۰ رسیده است. او به سرعت گزارش خود را به رصدگران دیگر و گروه اینترنتی رصدگران دنباله دار می فرستد. دقایقی بعد رامون نِوز از بارسلونا قدر دنباله دار را ۷٫۳ اطلاع داد. ساعاتی بعد رصدگری از ژاپن آن را از قدر ۷ گزارش می کند و کمتر از ۲۴ بعد در شامگاه ۲۴ اکتبر رصدگرانی از اروپا و ایران آن را ناباورانه از قدر ۲٫۵ می بینند. مشاهده آن به آسانی با چشم برهنه به صورت ستاره ای زرد رنگ در برساووش امکان داشت، و در ۲۵ اکتبر ۱۷پی هولمز به عنوان سومین ستاره درخشان در آن صورت فلکی مطرح شد. هولمز از ابتدای شب تا سپیده دم در آسمان شمالی دیده می شد و هزاران هزار رصدگر با چشم برهنه یا ابزارهای پیچیده، حتی از برخی عرض های نیم کره جنوبی، به تماشای تحول آن نشستند. این فوران سریع یکی از عجیب ترین پدیده های تاریخ نجوم، دست کم در یک قرن گذشته بوده است.
wiki: ۱۷پی هولمز