بنی غفار

[ویکی فقه] بنی غِفار، شاخه ای از قبیله کنانی از عرب عدنانی مستقر در حجاز است.
آنان به غفار بن ملیل بن ضمره نسب می برند. تیره دیگری از عمالقه که در نجد می زیستند نیز به غفار شهرت دارند که مد نظر نیستند.
فرزندان غِفار بن ملیل
غِفار بن ملیل فرزندانی داشت که هریک شاخه های ریزتری در میان غفار پدید آوردند؛ بنو احیمس (احمس)، بنوجروه، بنوحاجب بن عبدالله، بنوحراق، بنوحرام، بنوحماس، بنو مُبَشِّر، بنوعبدالله بن حارثه، بنومعیص و بنونار از آن جمله اند.
موقعیت جغرافیایی بنی غفار
شاخه های غفار عمدتاً در جنوب مدینه یعنی در نیمه شمالی راه مکه به مدینه سکنا داشتند. نام چاههای آب، منازل و نواحی آنان حاکی از سکونت ایشان در مناطق جنوب مدینه است. از بدر، قاحه (= سُقیا)، شَبکه شَدَخ (یا شبکه جرح) بغیبغه، غیقه و اذناب الصفراء به عنوان عمده آبهای بنی غفار یاد شده است.آنان در صَفراء (به ویژه دو تیره بنو نار و بنو حراق)، کراع الغَمیم (در ۸ میلی عُسفان) و بَعال (در نزدیکی سقیا) پراکنده بودند. از عمده ترین مراکز جمعیتی آنان می توان به وَدّان (در ۸ میلی ابواء) و غَیْقَه (به ویژه برای دو تیره بنو نار و بنو حراق) اشاره کرد.البته برخی از غفاریان در مناطق دیگری ساکن بودند. به دلیل انتساب چاه رُوْمَه و اَضائة غفار (آبگیر مانندی در مدینه) به غفاریان، استقرار برخی از آنان در آنجا بوده است. غفاریها از غیقه (میان مکه و مدینه) به مدینه بسیار رفت و آمد داشتند. اَضائة غفار در ۱۰ میلی مکه به عنوان میقات بنوغفار؛ خَضْخاض در نزدیکی اضائه و نیز تَناضِب در یک منزلی مکه به بنی غفار منسوب است. از دره ای در منطقه نجد به نام مَناصف به عنوان میقات دیگر غفار یاد شده است.
غفار پیش از اسلام
...

[ویکی حج] بنی غِفار شاخه ای از قبیله کنانه از عرب عدنانی، غارت کنندگان حاجیان و ساکنان میان مدینه و مکه بودند.
بنی غفار از تبار غفار بن مُلَیْل بن ضمره، بودند و در بین مدینه و مکه سکونت داشتند. درباره اسلام آوردن آنها گزارش ها مختلف است و زمان دقیقی برای اسلام آنها مشخص نیست ولی در مجموع می توان گفت که گروهی از بنی غفار با پیامبر(ص) سر ناسازگاری داشتند، اما گروهی دیگر تابع او و با ایمان بودند، و افرادی از آنها از مسلمانان سرشناش به حساب می آمدند. و اما درباره نقش غفاری ها بعد از پیامبر(ص) گزارشات دقیقی موجود نیست جز اینکه در فتح مصر شرکت داشتند و برخی از آنها در مصر و برخی دیگر در عراق سکنا گزیدند. در حادثه کربلا هم عده ای از آنان حضور داشتند و در شمار شهدای کربلا بودند.
از بزرگان غفاری مسلمان، ابوذر غفاری از نخستین مسلمانان و از ارکان چهارگانه شیعه را می توان نام برد، همچنین ابوالاحوص، ابوحازم تمار، ابوالغصن ثابت بن قیس، صالح بن کیسان، نافع بن عباس، عمرو بن سعد فدکی، و صخر بن اسحق حجازی از موالیان غفاری بودند، همچنین ابی اللحم غفاری و ایماء بن رحضه را می توان از بزرگان غفاری نام برد.

[ویکی فقه] بنی غفار (قرآن). بنی غِفار، شاخه ای از قبیله کنانی از عرب عدنانی مستقر در حجاز است.
بنی غفار، تیره ای از قبیله کنانه و ساکن در نزدیکی مدینه بودند.
اسلام آوردن بنی غفار
برخی مفسران، نزول آیه ۱۱ ] را درباره اسلام آوردن بنی غفار به دعوت ابوذر و مورد تمسخر قرار گرفتن آنان از سوی قریش دانسته اند. نیز آیه ۹۹ ] «وَمِنَ الْأَعْرَ ابِ مَن یُؤْمِنُ بِاللَّـهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ وَیَتَّخِذُ مَا یُنفِقُ قُرُ بَاتٍ عِندَ اللَّـهِ وَصَلَوَاتِ الرَّ سُولِ ۚ أَلَا إِنَّهَا قُرْ بَةٌ لَّهُمْ ۚ سَیُدْخِلُهُمُ اللَّـهُ فِی رَ حْمَتِهِ ۗ إِنَّ اللَّـهَ غَفُورٌ رَّ حِیمٌ»؛ گروهی (دیگر) از عرب های بادیه نشین ، به خدا و روز رستاخیز ایمان دارند؛ و آنچه را انفاق می کنند، مایه تقرّب به خدا، و دعای پیامبر می دانند؛ آگاه باشید اینها مایه تقرّب آنهاست! خداوند بزودی آنان را در رحمت خود وارد خواهد ساخت؛ به یقین، خداوند آمرزنده و مهربان است! درباره ایمان بنی غفار و برخی قبایل دیگر نازل شده است. گفته شده: آیات ۹۰ و ۱۲۰ توبه«وَجَاءَ الْمُعَذِّرُ ونَ مِنَ الْأَعْرَ ابِ لِیُؤْذَنَ لَهُمْ وَقَعَدَ الَّذِینَ کَذَبُوا اللَّـهَ وَرَ سُولَهُ ۚ سَیُصِیبُ الَّذِینَ کَفَرُ وا مِنْهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ»؛ و عذرآورندگان از اعراب ، (نزد تو) آمدند که به آنها اجازه (عدم شرکت در جهاد ) داده شود؛ و آنها که به خدا و پیامبرش دروغ گفتند، (بدون هیچ عذری در خانه خود) نشستند؛ بزودی به کسانی از آنها که مخالفت کردند (و معذور نبودند)، عذاب دردناکی خواهد رسید! « مَا کَانَ لِأَهْلِ الْمَدِینَةِ وَمَنْ حَوْلَهُم مِّنَ الْأَعْرَ ابِ أَن یَتَخَلَّفُوا عَن رَّ سُولِ اللَّـهِ وَلَا یَرْ غَبُوا بِأَنفُسِهِمْ عَن نَّفْسِهِ ۚ ذَٰلِکَ بِأَنَّهُمْ لَا یُصِیبُهُمْ ظَمَأٌ وَلَا نَصَبٌ وَلَا مَخْمَصَةٌ فِی سَبِیلِ اللَّـهِ وَلَا یَطَئُونَ مَوْطِئًا یَغِیظُ الْکُفَّارَ وَلَا یَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَّیْلًا إِلَّا کُتِبَ لَهُم بِهِ عَمَلٌ صَالِحٌ ۚ إِنَّ اللَّـهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِینَ»؛ سزاوار نیست که اهل مدینه، و بادیه نشینانی که اطراف آنها هستند، از رسول خدا تخلّف جویند؛ و برای حفظ جان خویش، از جان او چشم بپوشند! این بخاطر آن است که هیچ تشنگی و خستگی، و گرسنگی در راه خدا به آنها نمی رسد و هیچ گامی که موجب خشم کافران می شود برنمی دارند، و ضربه ای از دشمن نمی خورند، مگر اینکه به خاطر آن، عمل صالحی برای آنها نوشته می شود؛ زیرا خداوند پاداش نیکوکاران را تباه نمی کند!
نکوهش
در نکوهش آنان نازل شده که با بهانه جویی، قصد سرپیچی از شرکت در جنگ تبوک را داشته اند.
نفاق
...