رسوبات دوران پالئوزوئیک

در شمال غرب و مرکز ایران.

دوران دیرینه‌زیستی (پالئوزوئیک) یا دوران اول زمین شناسی، از حدود ۶۰۰ تا ۲۳۰ میلیون سال پیش: در دوره کامبرین به تدریج آبهایی، مرکز و شمال ایران را پوشانید. در دوره سیلورین این دریاها محدود تر گشته و خشکیهای تازه‌ای در اثر رسوبات ،و کوهزایی بوجود آمدند. در دوره دوونین بار دیگر شمال و مرکز ایران را آب فرا گرفت. و باز همین امر تکرار شد و رسوبات جابجا و فعالیتهای تکتونیکی موجب پدید آمدن خشکیها و پس رفت آب ها گردید. در نتیجه مناطق شمال غربی و ایران مرکزی دارای بیشترین رسوبات دوران اول هستند.

رسوبات دوران پالئوزوئیک در ایران در چندین منطقه مختلف یافت میشوند. به طور خاص در جنوب غرب جلفا (شمال غرب ایران) رخنمون قابل توجهی از واحدهای رسوبی-آذرین به سن پالئوزوئیک دیده میشود . این منطقه شاهد ماگماتیسم مرتبط با دوران پالئوزوئیک بوده و سنگهای آذرین از نظر شیمیایی شامل طیفی از مجموعههای بازیک و اسیدی است . همچنین، رسوبات مربوط به دوران پالئوزوئیک در دیگر نقاط ایران نیز ممکن است وجود داشته باشد، اما برای اطلاعات دقیقتر، مطالعه منابع تخصصی زمینشناسی یا مشورت با کارشناسان این حوزه توصیه میشود.