مرگ

خود من براین بینش و باورم که نه تنها روح بلکه ماده هم به یک سهم مساوی با روح، امر خداوند متعال می باشد و نه امر اهریمن یا شیطان. ماده و روح نیم زوج های بنیادی همزاد و همبازی و هم ارز همدیگر می باشند و غیر قابل تفکیک و جدایی از هم بلکه از استعداد و قابلیت تبدیل متقابل بهمدیگر برخوردار اند و روان لایه درونی این دو قطب. مرگ و تولد هم نیم زوج های بنیادی همزاد و هم بازی و هم ارز همدیگر اند و غیر قابل تفکیک و جدایی از هم .
من و قندی و مه آسا و . . . یکی می باشیم با نام های مستعار مختلف. از این بابت خدمت خوانندگان گرامی این سایت ارزشمند پوزش می طلبم.

پاسخگویی به این سوال چند میلیارد دلاری یا یورویی را به عهده خوانندگان گرامی می سپارم.

فاصله زمانی که یکی از آنها در حال دویدن است و بطور کامل از نفس نیفتاده است ، دیگری بهمراه او در خواب به سر می برد و خواب زندگی و دوندگی می بیند. ما انسان ها همیشه حیات پس از تولد را می بینیم و تجربه می کنیم و از حیات پس از مرگ غافلیم. درست همانطور که حیات پس از تولد وجود دارد، حیات پس از مرگ هم وجود دارد. زیرا این دوقلو جدا ناپذیر از هم می باشند. همیشه یکی از آنها دیگری را می زاید. و در پشت هر زایشی یک حیات نهفته است. از دیدگاه علمی تولد و مرگ های بیشمار افراد انسانی تنها به همراهی و همگامی با تولد و مرگ های بیشمار کیهانی امکان پذیر و میسّر می باشد و نه از طریقی دیگر. سم سرای اجزاء بطور جداگانه و مستقل از سم سرای کل مطلقا امکان ناپذیر و نا میسّر. سم سرا ( گاهی اوقات با تلفظ سم سارا : samsara ) در زبان سانسکریت به معنای زنجیره یا چرخه های تولد و مرگ می باشد. از این به بعد میتوان به زبان انگلیسی cosmical samsara و یا the samsara of universe را هم به آن افزود ، که داستان قدیمی دینی اصلاح گردد.

نکته کوچک �همین نظرات شمادر دیکشنری، خودش پاداشهایی به حساب خدا دارد، چون اگردرست باشندودروغ نباشند، میتواننددرزندگی، برای کاربران این دیکشنری، مفیدباشند!
باتشکرازشما که خواننده این مطلب بودید.

که بین این دو قطب همیشه ظاهر و پنهان و پنهان میگردد نه اینکه فنا پذیرد. موج زندگی در لحظه مرگ تخریب نمیشود بلکه فقط در مقابل دید زندگان محو میگردد و ناپدید می شود. با تولد بعدی برای مدتی دوباره در مقابل دید زندگان ظاهر میگردد و با مرگ بعدی دوباره در مقابل دید زندگان قایم میشود. اگر تولد وجود نداشت مرگ هم نمی توانست وجود داشته باشد و اگر مرگ نباشد تولد هم نمیتواند وجود داشته باشد. حتا نظم های غیر زنده هم دارای تولد و مرگ می باشند. خود زندگی دارای قطب متضاد نمی باشد. یا میتوان گفت که دو قطب زندگی ظهور و محو میباشند و نه وجود و عدم وجود. قطب محو در پشت و بطن واقعیت ناپدید می شود و نه اینکه معدوم و نیست شود. زندگی یک پدیده معنوی است و نه مادی و روحی. ابزار سخت افزاری مادی و نرم افزاری روحی و روانی فقط شرائط و مقتضیات ظهور و محو آن را موجب میشوند و نه خلق و انهدام آنرا. ترس از مرگ را خداوند در وجود انسان گذاشته است که تا حد امکان حافظ حیات خویش باشد.

زندگی هر فرد انسانی محدود است بین لحظه بسته شدن نطفه در رحم مادر و لحظه فرا رسیدن اجل و مرگ. تولد و مرگ یک دوقطبی نوسانگر را تشکیل می دهند و این دو قطب به طور جاودانه به همدیگر متصل اند و هرگز از همدیگر جدا ناپذیر. هر نوسانی همراه یک موج می باشد و هر موجی دارای فراز و نشیب، پستی و بلندی. علاوه بر آن هر موجی دارای یک زمان معین می باشد که آنرا پریود مینامند. این پریود برابر است با طول زندگی. موج تولد و مرگ با فرا رسیدن لحظه مرگ فنا نمی گردد بلکه نوسان خود را ادامه میدهد و آن به این معنا که زندگی از بین نمیرود بلکه دوباره آغاز میگردد. دو قطب های این نوسانگر جاودانه نمیتوانند جدا از هم وجود داشته باشند. اگر چنین باشد موج تخریب خواهد شد و پس از آن نوسان دیگری صورت نخواهد گرفت. تاکنون بخش وسیعی از جوامع بشری فقط از طریق معارف دینی، حکمی و فلسفی، ادبی و شعری و عرفانی پدیده مرگ و زندگی بعد از مرگ را مورد بررسی قرار داده است و مفاهیم و کلماتی از قبیل : جهان باقی ؛ عالم ملکوتی ؛ عالم برزخ و آخرت ؛ عالم ماوراءالطبیعه؛ جدایی و پرواز روح ، روان و جان از جسم و تن را خلق نموده است. دین معتقد است که این اطلاعات از طرف خداوند به پیامبران در قالب وحی ابلاغ گردیده است. اما علم عصر جدید در بخش کیهان شناسی حدود یک قرن است که مارا با یک حقیقت یا یک تصویر جدید از حقیقت آشنا نموده است. این تصویر علمی هنوز کامل نگردیده و جهت تکمیل آن نیاز به آوردن یک دین جدید و یک پیامبر نو در پس پیامبر اسلام نیازی نیست. تا این تصویر کامل گردد و به یک اعتقاد علمی تبدیل شود و جایگزین ادیان فعلی گردد، شاید هزاران سال دیگر طول خواهد بکشید. اما تا آن زمان با صبر و حوصله می توان به موازات سعی و کوشش علم تجربی، از طریق مدل سازی خیالی سعی کرد که این نظریه علمی را قبل از نتیجه گیری نهائی تجربی، به کمال رساند. از طریق معارف ادیان ابراهیمی با کلمه دیگری هم آشنا می باشیم که " معاد " باشد. این ادیان در بررسی مفهوم و معنا و حکمت معاد از طریق آیات و روایات و احادیث به این باور رسیده اند که کلمه معاد به معنای باز گشت به زندگی می باشد که فقط از راه برپایی روز قیامت میسر میگردد و راه دیگری وجود ندارد. لذا طبق قول ناصر خسرو، دوا و داروی دیگه ای غیر از معرفت دینی جهت مداوای ترس از مرگ وجود ندارد. این نتیجه گیری زمانی حاصل گردیده است که نظریه علمی مه بانگ هنوز در افکار و اندیشه انسان زاده نشده بود. هندوان باستان وجود داشتن زنجیره تولد و مرگ را کشف کرده بودند، اما به علت پایین بودن سطح آگاهی علمی و اندک بودن شناخت تجربی نتوانسته اند که آنرا به کمال برسانند و از طریق جدایی روان از بدن و سرگردانی آن بعد از مرگ و حلول آن به بدن موجودات دیگر سعی کرده اند در پایان به سرگردانی آن پایان دهند و آنرا به حالت موشکا و نیروانا برسانند تا آن طفلک بتواند پس از حیرت و سرگردانی طولانی مدت به آرامش کامل برسد. تعبیر صحیح کلمه معاد عبارت است از زنجیره تولد و مرگ. خود کیهان به عنوان یک کل متناهی در وجود نامتناهی خداوند، در حال نوسان میباشد و دارای یک طول موج با یک پریود معین است. این موج کیهانی دارای دو نیم موج میباشد که یکی را فاز انبساط و دیگری را فاز انقباض میتوان نامید. این دو نیم موج با هم برابر می باشند و علم کیهان شناسی تاکنون نتوانسته است که مقدار این دو نیم موج را محاسبه و تعیین نماید، اما در آینده های دور دستی موفق به محاسبه و تعیین آن خواهد شد. من خودم در این زمینه جهت آرامش و قانع نمودن کنج کاوی روحی، عمر کیهان را ۹۰ میلیارد سال تخمین زده ام و این تخمین علمی نیست بلکه حدس و گمان خیالی. طبق این تخمین خیالی، کیهان پس از لحظه تولد ۴۵ میلیارد سال منبسط خواهد شد و پس از آن نیم موج انقباض آغاز خواهد شد و تا لحظه مرگ کیهان ۴۵ میلیارد سال دیگر خواهد گذشت. این موج با فرا رسیدن لحظه مرگ کیهان نابود و فنا نمیگردد بلکه نوسان خود را از نو آغاز میکند. بنابر این زنجیره تولد و مرگ انسان خارج از زنجیره تولد و مرگ کیهان نمی تواند وجود داشته باشد. سیر و سلوک و تغییر و تحولات و زندگی کیهان ، سیر و سلوک، تغییرات و تحولات و زندگی خود خداوند است، البته نه تمام وجود خداوند بلکه ذره ای متناهی در پهنه وجود نامتناهی خداوند. غیر از این جهان ، جهان های بیشمار دیگری هم وجود دارند که هرکدام از آنها ذرات محدود و متناهی از وجود خداوند می باشند و همگی دارای یک شکل و یک محتوا می باشند. سیر و سلوک انسان به سمت و سوی سعادت اخروی و سرحد کمال، فقط به همراه سیر و سلوک خود کیهان در قالب یک کل متناهی میسر و امکان پذیر است و نه جدا شدن از آن پس از مرگ تن، مثل پرنده ای که از قفس آزاد گردیده باشد، به پرواز در آید و سوی جهان باقی و یا عالم برزخ و آخرت پر بکشد و بدن و طبیعت را تک و تنها و بی سر پرست پشت سر خود برای دیگران باقی بگذارد. فاصله زمانی بین لحظه مرگ و لحظه تولد در عالم بعدی برای همه انسان ها برابر با طول عمر کیهان می باشد و طول عمر کیهان برابر با فاصله زمانی بین وقوع دو مه بانگ متوالی که برابر است با طول زمان ابد فعلی. پس از مرگ بدن، ضمیر خودآگاه بطور کامل مختل میگردد و متعاقب آن درک گذر زمان دیگر غیر ممکن میگردد، لذا چه یک ثانیه و چه میلیارد ها میلیارد سال شمسی یا قمری، هردو برای یک انسان فوت کرده به لحظه کوتاه تبدیل خواهد شد. این فاصله طولانی فقط از دیدگاه زندگان بسیار دراز به نظر میرسد و نه برای مردگان. به این نکته بهتر است توجه داشته باشیم که در پشت سلسله تولد و مرگ کیهان و به همراه آن در پشت زنجیره تولد و مرگ انسان، اصل دینی سیر و سلوک به سوی کمال و اصل علمی تکامل نهفته است و یک تکرار خسته کننده جاودانه نیست. عوالم بعدی در سطوح عالی تر و کمال یافته تری از سطوح عوالم قبلی به ظهور خواهند رسید. این حقیر بر این باور است که با بریدن از تعلقات زندگی دنیوی، انسان نمیتواند به شناخت خویشتن و خداوند نائل گردد بلکه از طریق غرق شدن در تعلقات زندگی دنیوی. زندگی دنیوی ، زندگی خود خداوند است و از اصالت کمتری از زندگی ملکوتی نمی باشد. اگر زندگی ملکوتی برای خداوند، زندگیِ زندگی ها و عالی ترین نوع زندگی بود، آنگاه خداوند متعال دل به شنا کردن در اقیانوس زندگی دنیوی نمی داد. خداوند از زندگی دنیوی لذت هایی را میبرد که در زندگی ملکوتی غیر قابل تجربه بوده اند. به قول عارف و حکیم و شاعر بزرگ مولانا : کَی از مردن کم گردیدم. البته طوریکه میدانیم جان مبارک جلال هم اکنون در عالمی زندگی میکند که وصف آن در طول زندگی آن بزرگوار در وهم نمی گنجید. اما امروز با خیال راحت و کمال اطمینان باور داشته باشیم که در لحظه فرا رسیدن اجل مرگ، هیچ چیزی از تن جدا نمی شود، نه روح، نه روان و نه جان. غیر از بدن و طبیعت، چیزی که باقی میماند، هویت فردی، خانوادگی و اجتماعی انسان است که در ذهن خداوند بطور جاودانه ثبت و ضبط گردیده و هیچگاه از بین نمیرود.
در پایان اعتراف میکنم که با این تصویر و این باور خیالی علمی ترس ام از مرگ کمتر نشده است.
هدف و معنا و مفهوم زندگانی انسانی رسیدن به درگاه خداوند و بوسیدن درگاه و زیارت لقاالله و به آغوش کشیدن محبوبِ محبوبان نیست بلکه از راه توالی زندگی ها، شناخت مطلق خویشتن و به همراه آن شناخت مطلق خداوند می باشد، زیرا کیهان هم درگاه و هم خود خداوند است و ما انسان ها هم جزئی از کل متناهی کیهانی در بطن و باطن کل نامتناهی خداوندی. برخلاف جهان بینی ارزشمند عرفانی مولانا، ما انسان ها نَی نیستیم که از نیستان ملکوتی بریده باشیم و در قفس تن دنیوی در آمده باشیم، بلکه همیشه در وجود خداوند بوده ، هستیم و خواهیم بود. ما به همراه خداوند فقط حالت ملکوتی را رها کرده ایم و نه اینکه از آن جدا شده باشیم. معراج کیهان و به همراه آن سفر انسان به سوی حالت اولیه ملکوتی در چهار چوب ثابت و پایدار جهان ها صورت می پذیرد و نه بیرون از آنها. هرکدام از ما از لحاظ عددی بینهایت می باشیم و در همه جهان ها همین زندگی دنیوی را تجربه میکنیم و با همین واقعیت و طبیعت سر و کار داریم. همین خورشید، همین ماه و ستارگان. در عصر بسیار دور دستی که خورشید به همراه اهل و بیت اش یا سیارگان منظومه شمسی و اقمار یا ماه های آنان به درون سیاه چال مرکزی کهکشان را شیری سقوط کند، قبل از آن چهار سیاره سنگی نزدیک به خورشید به درون خورشید سقوط خواهند کرد و قبل از آن روی کره زمین نه تنها آب اقیانوس ها به جوش خواهد آمد بلکه تمامی آب های روی زمین به بخار تبدیل خواهند شد و قطره ای آب باقی نخواهد ماند. به همراه آن کوه ها نه تنها متلاشی بلکه همگی ذوب خواهند شد و پس از آن کره زمین به شکل یک رودخانه بزرگ مملو از مواد مذاب به درون اقیانوس آتشین خورشید سرازیر خواهد شد و الا آخر. نترسید، جای هیچگونه ترسی نیست این صحنه وحشتناک که نشانه های پایان زمان باشد، حدود چهار و نیم میلیارد سال دیگر به وقوع خواهد پیوست و پس از آن عمر کیهان فرا نمیرسد بلکه فقط تمدن و فرهنگ افول خواهد کرد. تا پایان زمان که مسیح و پیامبر اسلام از تعیین نمودن آن ناتوان بودند، حدود ۷۶ میلیارد سال دیگر باقی مانده است.