آدمیت فریدون. آدمیّت، فریدون (تهران ۱۲۹۹ـ۱۳۸۷ش)
آدمیّت، فریدون
تاریخ نگار و کارمند عالی رتبۀ وزارت امور خارجه. فرزند عباسقلی خان آدمیت بود. تحصیلات مقدماتی و متوسطه را در تهران گذراند. در ۱۳۱۸ ش به خدمت وزارت پست و تلگراف درآمد و سال بعد به وزارت امورخارجه رفت. از دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی مدرک لیسانس گرفت. پایان نامه اش دربارۀ زندگی سیاسی امیرکبیر در ۱۳۲۳ش منتشر شد. برای مأموریتی پنج ساله به سفارت ایران در لندن اعزام شد و در همین فرصت به تحصیل پرداخت. در ۱۳۲۸ در رشتۀ تاریخ دیپلماسی و حقوق بین الملل از دانشگاه لندن دانشنامۀ دکتری گرفت. رسالۀ دکتری او روابط دیپلماتیک ایران با انگلیس، روسیه و ترکیۀ عثمانی، ۱۸۱۵ـ۱۸۳۰م بود. در ۱۳۳۰ش دبیر اولی نمایندگی دائمی ایران در سازمان ملل متحد به او داده شد. در سازمان ملل مشاغل و مسئولیت های مهمی را عهده دار شد. حدود بیست سال هم مقام داور بین الملل را در دیوان حکمیت لاهه داشت. از آذر ۱۳۴۰ تا فروردین ۱۳۴۲ش به سفارت کبرای ایران در لاهه تعیین شد. حدود دو سال هم سفیرکبیر ایران در دهلی نو بود. پس از بازگشت از هند با سِمَت مشاور عالی سیاسی به کار خود ادامه داد. پس از آن از خدمت وزارت خارجه استعفا کرد. در ۱۳۵۷ش که برخی نویسندگان برای بار دوم، کانون نویسندگان را به منزلۀ یک کانون صنفی راه انداختند، آدمیت ریاست نخستین جلسۀ عمومی کانون را برعهده گرفت، ولی چندی بعد از آن کناره گیری کرد. از آثار اوست: اندیشه ترقی و حکومت قانون (عصر سپهسالار) (۱۳۵۶)؛ اندیشه های طالبوف تبریزی (۱۳۶۳)؛ اندیشه های میرزا فتحعلی آخوندزاده (۱۳۴۹)؛ ایدئولوژی نهضت مشروطیت (جلد یک، ۱۳۵۵ و جلد دو، ۱۳۷۰)؛ تاریخ فکر (از سومر تا یونان و روم) (۱۳۷۵)؛ شورش بر امتیازنامۀ رژی (۱۳۶۰)؛ فکر آزادی و مقدمۀ نهضت مشروطیت ایران (۱۳۴۰)؛ فکر دموکراسی اجتماعی در نهضت مشروطیت ایران (۱۳۶۳)؛ مقالات تاریخی (۱۳۵۲).
آدمیّت، فریدون
تاریخ نگار و کارمند عالی رتبۀ وزارت امور خارجه. فرزند عباسقلی خان آدمیت بود. تحصیلات مقدماتی و متوسطه را در تهران گذراند. در ۱۳۱۸ ش به خدمت وزارت پست و تلگراف درآمد و سال بعد به وزارت امورخارجه رفت. از دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی مدرک لیسانس گرفت. پایان نامه اش دربارۀ زندگی سیاسی امیرکبیر در ۱۳۲۳ش منتشر شد. برای مأموریتی پنج ساله به سفارت ایران در لندن اعزام شد و در همین فرصت به تحصیل پرداخت. در ۱۳۲۸ در رشتۀ تاریخ دیپلماسی و حقوق بین الملل از دانشگاه لندن دانشنامۀ دکتری گرفت. رسالۀ دکتری او روابط دیپلماتیک ایران با انگلیس، روسیه و ترکیۀ عثمانی، ۱۸۱۵ـ۱۸۳۰م بود. در ۱۳۳۰ش دبیر اولی نمایندگی دائمی ایران در سازمان ملل متحد به او داده شد. در سازمان ملل مشاغل و مسئولیت های مهمی را عهده دار شد. حدود بیست سال هم مقام داور بین الملل را در دیوان حکمیت لاهه داشت. از آذر ۱۳۴۰ تا فروردین ۱۳۴۲ش به سفارت کبرای ایران در لاهه تعیین شد. حدود دو سال هم سفیرکبیر ایران در دهلی نو بود. پس از بازگشت از هند با سِمَت مشاور عالی سیاسی به کار خود ادامه داد. پس از آن از خدمت وزارت خارجه استعفا کرد. در ۱۳۵۷ش که برخی نویسندگان برای بار دوم، کانون نویسندگان را به منزلۀ یک کانون صنفی راه انداختند، آدمیت ریاست نخستین جلسۀ عمومی کانون را برعهده گرفت، ولی چندی بعد از آن کناره گیری کرد. از آثار اوست: اندیشه ترقی و حکومت قانون (عصر سپهسالار) (۱۳۵۶)؛ اندیشه های طالبوف تبریزی (۱۳۶۳)؛ اندیشه های میرزا فتحعلی آخوندزاده (۱۳۴۹)؛ ایدئولوژی نهضت مشروطیت (جلد یک، ۱۳۵۵ و جلد دو، ۱۳۷۰)؛ تاریخ فکر (از سومر تا یونان و روم) (۱۳۷۵)؛ شورش بر امتیازنامۀ رژی (۱۳۶۰)؛ فکر آزادی و مقدمۀ نهضت مشروطیت ایران (۱۳۴۰)؛ فکر دموکراسی اجتماعی در نهضت مشروطیت ایران (۱۳۶۳)؛ مقالات تاریخی (۱۳۵۲).
wikijoo: آدمیت،_فریدون_(تهران_۱۲۹۹ـ۱۳۸۷ش)