اشوفتن

لغت نامه دهخدا

( آشوفتن ) آشوفتن. [ ت َ ] ( مص ) آشفتن. برآشفتن. غضبناک و خشمگین گردیدن. بهم برآمدن :
نه مردی بود خیره آشوفتن
بزیراندرآورده را کوفتن.
فردوسی.
- بیکدیگر آشوفتن ؛ خشم گرفتن یکی بر دیگری :
دلیران بیکدیگر آشوفتند
همی گرز بر یکدگر کوفتند.
فردوسی.
|| بهیجان آمدن. بهیجان آوردن :
چو لشکر سراسر برآشوفتند
بگرز و تبرزین همی کوفتند
سپاه اندرآمد ز جای کمین
سیه شد بر آن نامداران زمین.
فردوسی.
بهو چون سپه دید کآشوفتند
بفرمود تا کوس کین کوفتند.
اسدی.
لوت خوردند و سماع آغاز کرد
خانقه تا سقف شد پر دود و گرد
دود مطبخ گرد آن پا کوفتن
زاشتیاق و وجد و جان آشوفتن.
مولوی.
|| منقلب شدن هوا و مانند آن :
ز بس گرز بر ترکها کوفتن
فتاد آسمان اندر آشوفتن.
اسدی ( گرشاسب نامه ).
|| زیر و زبر شدن. رجوع به آشوفته شود. || برهم زدن با چوبی یا چیزی مانند آن توده ای را. زبرزیر کردن مجموعی را. آشوردن :
چو زنبور خانه برآشوفتی
گریز از محلت که گرم اوفتی.
سعدی.
|| بهم خوردن ، یعنی سرخ شدن و دردگن گشتن و رمد پدید آمدن ( در چشم ) :
چشم بی شرم تو گر روزی برآشوبد ز درد
نوک خارش جا کشو باد ای دریده چشم و کون.
منجیک.
اسم مصدر و مصدردوم آن آشوب است. آشوفتم. برآشوب.

فرهنگ معین

( آشوفتن ) (تَ ) (مص ل . ) آشفتن .

فرهنگ عمید

( آشوفتن ) ۱. پریشان شدن.
۲. خشمگین شدن، به هم برآمدن: نه مردی بُوَد خیره آشوفتن / به زیراندرآورده را کوفتن (فردوسی: ۴/۲۶۳ ).

پیشنهاد کاربران

بپرس