آقای دوربینی. حسین نمازی ( در برخی منابع به اشتباه حسین زمانی، زادهٔ ۱۳۳۷ ) مشهور به حسین دوربینی یا آقای دوربینی فردی ایرانی ست که همواره به دنبال شرکت در مراسم دولتی یا رسمی ست تا در تلویزیون یا در روزنامه ها نمایش داده شود و به همین دلیل از سوی رسانه ها به این نام معروف شده است. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
حسین نمازی زادهٔ ۱۳۳۷ در تهران، با اصلیتی شیرازی است که یک بار در سال ۱۳۷۹ ازدواج کرده و خود مدعی است به دلیل علاقهٔ زیادش به دوربین، از همسرش جدا شده است![ ۴] که به عنوان کارمند خدماتی وزارت ارشاد در کتابخانه پارک شهر مشغول بکار است.
او در مصاحبه با هفته نامهٔ همشهری جوان می گوید:
از بچگی دوست داشتم آدم مهمی بشوم، دیپلم ردی هستم برای دیدن فیلم مراسم هایی که در آنها شرکت کرده ام تا ساعت ۱۲ شب بیدار می مانم تا در حالت های مختلف خودم را تماشا کنم یک شب داشتم از خیابان کریمخان عبور می کردم، به فروشگاهی رسیدم که نمایندگی یکی از شرکت های ساخت تلویزیون آنجا است. آنجا ۱۰ تلویزیون روی هم چیده شده بود، ناگهان دیدم مصاحبه ای که گزارشگر صدا و سیما با من انجام داده بود در حال پخش است. در آن واحد ۱۰ تلویزیون من را نشان می داد. نمی دانید چه کیفی داشت آن لحظه.
آن طور که خود حسین به یاد دارد، همه چیز از مراسم عزاداری روز تاسوعا سال ۱۳۵۴ در مسجد ارگ شروع شد. آن روزها حسین جوانی ۱۷ ساله بود که برای عزاداری به داخل مسجد رفت و دیدن چند دوربین فیلمبرداری او را بسوی خود کشید. وقتی فیلم مراسم از تلویزیون پخش شد، حسین از دیدن تصویر خود ذوق زده و خوشحال شد:[ ۳]
آن موقع اینقدر مراسم نبود و مراسم تشیع جنازه یا بزرگداشت نبود. اما الان آنقدر که من را در تلویزیون نشان می دهند، وزیرها را نشان نمی دهند.
و در خبرگزاری ایمنا گفته است: هنوز انقلاب نشده بود، حجت الاسلام فلسفی در مسجد ارک سخنرانی می کرد، من جلو نشسته بودم و دوربین را نگاه کردم و خوشم آمد، پیگیر شدم. اولین بار که من را از تلویزیون نشان دادند انتظار نداشتم خودم را ببینم ولی وقتی دیدم، حسی وصف نشدنی برایم پیش آمد. [ ۳]
او به واسطه ی عموی خود — حسین نمازی، وزیر امور اقتصادی و دارایی شش کابینه ی دولت های مختلف — به دیدار سید روح الله خمینی، رهبر جمهوری اسلامی ایران، هم رفته است. [ ۵]
او در پاسخ به این پرسش که «چرا به دنیای بازیگری وارد نمی شوی؟» با یک چهرهٔ بی حس و بی علاقه به دنیای سینما می گوید به او پیشنهادهای هنری داده اند، اما قبول نکرده است:[ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفحسین نمازی زادهٔ ۱۳۳۷ در تهران، با اصلیتی شیرازی است که یک بار در سال ۱۳۷۹ ازدواج کرده و خود مدعی است به دلیل علاقهٔ زیادش به دوربین، از همسرش جدا شده است![ ۴] که به عنوان کارمند خدماتی وزارت ارشاد در کتابخانه پارک شهر مشغول بکار است.
او در مصاحبه با هفته نامهٔ همشهری جوان می گوید:
از بچگی دوست داشتم آدم مهمی بشوم، دیپلم ردی هستم برای دیدن فیلم مراسم هایی که در آنها شرکت کرده ام تا ساعت ۱۲ شب بیدار می مانم تا در حالت های مختلف خودم را تماشا کنم یک شب داشتم از خیابان کریمخان عبور می کردم، به فروشگاهی رسیدم که نمایندگی یکی از شرکت های ساخت تلویزیون آنجا است. آنجا ۱۰ تلویزیون روی هم چیده شده بود، ناگهان دیدم مصاحبه ای که گزارشگر صدا و سیما با من انجام داده بود در حال پخش است. در آن واحد ۱۰ تلویزیون من را نشان می داد. نمی دانید چه کیفی داشت آن لحظه.
آن طور که خود حسین به یاد دارد، همه چیز از مراسم عزاداری روز تاسوعا سال ۱۳۵۴ در مسجد ارگ شروع شد. آن روزها حسین جوانی ۱۷ ساله بود که برای عزاداری به داخل مسجد رفت و دیدن چند دوربین فیلمبرداری او را بسوی خود کشید. وقتی فیلم مراسم از تلویزیون پخش شد، حسین از دیدن تصویر خود ذوق زده و خوشحال شد:[ ۳]
آن موقع اینقدر مراسم نبود و مراسم تشیع جنازه یا بزرگداشت نبود. اما الان آنقدر که من را در تلویزیون نشان می دهند، وزیرها را نشان نمی دهند.
و در خبرگزاری ایمنا گفته است: هنوز انقلاب نشده بود، حجت الاسلام فلسفی در مسجد ارک سخنرانی می کرد، من جلو نشسته بودم و دوربین را نگاه کردم و خوشم آمد، پیگیر شدم. اولین بار که من را از تلویزیون نشان دادند انتظار نداشتم خودم را ببینم ولی وقتی دیدم، حسی وصف نشدنی برایم پیش آمد. [ ۳]
او به واسطه ی عموی خود — حسین نمازی، وزیر امور اقتصادی و دارایی شش کابینه ی دولت های مختلف — به دیدار سید روح الله خمینی، رهبر جمهوری اسلامی ایران، هم رفته است. [ ۵]
او در پاسخ به این پرسش که «چرا به دنیای بازیگری وارد نمی شوی؟» با یک چهرهٔ بی حس و بی علاقه به دنیای سینما می گوید به او پیشنهادهای هنری داده اند، اما قبول نکرده است:[ ۳]
wiki: آقای دوربینی