ال خجند

[ویکی فقه] آل خجند. آلِ خُجَنْد، خاندانی از دانشمندان، فقیهان، متکلّمان و واعظان شافعی مذهب بودند که خاستگاه آنان خجندِ ماوراء النّهر بود.
آنان از سده ۵-۷ق/۱۱-۱۳م، در اصفهان صاحب شوکت و اعتبار بودند و یکی از دو محلّه مهمّ شهر را که دردشت نام داشت، در تصرف داشتند و بر گروه بسیاری از مردم آن شهر ریاست می کردند. این دودمان از فرزندان « مهلّب بن ابی صُغره » سردار نامی عصر اموی (۷-۸۳ق/۶۲۸-۷۰۲) هستند.صفدی نام نیاکان آنان را این گونه برشمرده است: محمدبن ثابت بن حسن بن ابراهیم بن زبیربن مخلدبن معاویه بن یزیدبن مهلّب بن ابی صفره.
صفدی خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۲، ص۲۸۱، به کوشش دیدرینگ، استانبول، ۱۹۴۹م، ۳/۲۸۴.
افراد برجسته این خاندان بدین شرحند:
← محمدبن ثابت خجندی
به روایت صدر هاشمی در نزدیکی «محله فلفل چی»، در بیرون دروازه سیداحمدیان در اصفهان، جایی که پیشتر «محله کرّان» خوانده می شد، گورستانی به نام «میرحمزه» هست و در آن آرامگاه ویرانی است که به «خواجه صدر» موسوم است. لیکن سنگ قبر ندارد.به احتمال می توان آن را آرامگاه یکی از افراد این خاندان دانست. اینکه جای این گورستان در زمان سلجوقیان جزء محلات با رونق شهر اصفهان بوده، می تواند مؤید این حدس باشد.
صدر هاشمی محمد، «خاندان خجندی در اصفهان»، ج۱، ص۲۸-۲۹، یادگار، س ۳، شمـ ۱ (شهریور ۱۳۲۵ش)، صص ۱۰-۳۱.
...

آل خجند. رجوع شود به:خجندیان