ابراهیم بن المهدی بن المنصور. [ اِ م ِ نِل ْ م َ دی ی ِ نِل ْ م َ ] ( اِخ ) مکنی به ابواسحاق عباسی ، برادر هارون الرشید. مادرش شکله از اهل طبرستان ، و گویند دختر پادشاه طبرستان بوده است ( 162-224 هَ.ق. ). مردی ادیب و شاعر و در غنابر هر کس تقدم داشت. قبل از او از خلیفه زادگان کسی مانند وی در شعر و فصاحت دیده نشده و خنیاگران در صناعت خویش او را حَکَم میکردند. در سال 202 اهل بغدادو بنی عباس با او بیعت کردند و لقب مبارک بدو دادند.در آن وقت مأمون در خراسان بود و حضرت امام علی بن موسی الرضا را ولیعهد خویش کرده بود. حسن بن سهل مأمور تسکین فتنه بغداد شده و سپاهیان بغداد را در واسطبشکست و چون مأمون وارد بغداد گردید ( 15 صفر 204 ) ابراهیم مخفی گشت. کسان مأمون عاقبت او را دستگیر کردند لیکن مأمون او را آزاد کرد و سرانجام به سرمن رأی در رمضان 224 درگذشت. ( ابن خلکان و غیره ). از کتب اوست : کتاب ادب ابراهیم. کتاب الطبیخ. کتاب الطب. کتاب الغنا. و ابن الندیم گوید او را صد ورقه شعر است.
